Naam: Nick de Schutter
Leeftijd: 23
Specialisatie: Online
Jaar van afstuderen: 2016
Job: Online redacteur bij het Nieuwsblad
Ik heb dit jaar al zeker 70 cv’s uitgestuurd. Van drie bedrijven heb ik een antwoord gehad, waarvan één positief. En dan kwam plots de aanbieding van het Nieuwsblad, in navolging van een schoolproject. Samen met het Toneelhuis hebben we een project ontwikkeld, Invisible Cities. Dat was een groot succes.
Daarna heeft meneer Marain mijn cv aan het Mediahuis bezorgd. Een week later kreeg ik telefoon van het Nieuwsblad: ik mocht op gesprek komen. Na een aantal testrondes en een gesprek met de hoofdredactie, mocht ik mijn contract tekenen. En ik was nog niet eens echt afgestudeerd!
Goesting & respect
Een journalist moet veel goesting hebben om een verhaal te vertellen. Daarnaast is respect heel belangrijk. Als je iemand interviewt en het gesprek daarna op papier zet, verwoord je de meeste dingen anders. Dat moet ook, je moet een redactionele tekst maken in vlotte schrijftaal.
De geïnterviewde moet zichzelf nog altijd kunnen herkennen in jouw woorden. Sommige journalisten springen heel los om met wat er exact is gezegd. Dat getuigt van weinig respect. Iemand woorden in de mond leggen is geen onschuldige daad.
Mensen met een erg verhaal zijn niet zielig. Het is jouw taak als journalist om mensen in hun waarde te laten, ook al vertellen ze een meelijwekkend verhaal. Er hoeft geen triestige pianomuziek bij.
Onlangs had ik nog een discussie met mijn collega-acteurs. Ik opperde dat het voor een publiek niet interessant is om iemand te zien huilen op het podium. Het is veel interessanter om een personage te zien vechten tegen de tranen. Het gaat niet om een slachtoffer, maar om iemand die in een zware situatie zichzelf niet probeert te verliezen. Dat wil ik ook terugvinden in de journalistiek. Er is niets zo erg als een persoon herleiden tot een zielig verhaal.
De kritische rebel
Als acteur word je constant bijgestuurd: je staat te veel naar rechts, je boosheid is niet geloofwaardig, je speelt zwak vandaag,… Dat kan soms hard zijn, die constante kritiek. Maar je leert er veel uit, het verbetert je. Als journalist moet je dat ook aankunnen. Er wordt tenslotte van jou verwacht dat je zelf ook kritisch bent.
Onze maatschappelijke functie is die van vervelende vragensteller. Het is normaal om onderwerpen aan te snijden die op protest botsen. Tegen de stroom in gaan, dat vind ik erg belangrijk. Als je een volger bent, kan je geen goede journalist worden. Je staat niet in functie van woordvoerders en pr-medewerkers. Zij werken in functie van ons.
Online is de toekomst
Online kan alles: audio, tekst en beeld. Dat geeft een nieuwe dimensie aan journalistiek. De online mogelijkheden veranderen aan een extreem hoog tempo. Dat is goed nieuws voor mij, want ik verveel mij heel snel (lacht).
Wie weet waar we digitaal staan over drie jaar? Wie weet, kunnen we een extra scherm projecteren met onze smartphone? Het is niet per se het technische daarvan dat me aantrekt, maar de mogelijkheden die het biedt. Je kan je verhalen op een andere manier vertellen.
Ik heb me lang wat verloren gevoeld in de opleiding Journalistiek. Voor ik met de studie begon, blogde ik al regelmatig. Maar eens op school kreeg ik tonnen commentaar op stukken waarvan ik dacht dat ze goed waren. Uit plichtsgevoel zette ik mijn studies voort.
In het derde jaar kwam de liefde terug bovendrijven, door Invisible Cities. Dat project was een zegen uit onverwachte hoek. Het voelde niet aan als een taak voor school, maar als een echt project. Ik vond het leuk om mensen te interviewen en het concept mee uit te diepen. Ik kon m’n ei erin kwijt, en dat was een heerlijk gevoel.