Vorige woensdagavond om 18u werd er aangekondigd dat ons land zekere maatregelen ging nemen door het COVID-19 dat de hele wereld momenteel terroriseert. Ondertussen zit ik al zo’n zes dagen binnen met mijn gezin, toch voelt het al aan als een eeuwigheid. Wat me nu vooral al opvalt is het grote contrast met mijn leven vorige week en mijn leven nu. De alledaagse drukte heeft nu plaats gemaakt voor een stilte en rust. Het contact met de vrienden die ik iedere dag zag beperkt zich nu tot videogesprekken via facebook. Mijn ochtend routine brengt niet langer een snel ontbijt en een fietstocht me zich mee, maar is omgeruild voor uitslapen en uit het raam kijken.
Deze ‘social distancing’ verloopt heel moeizaam. Ik besef nu in deze situatie, dat niet alleen voor mijn generatie maar voor iedereen, sociaal contact en de vrijheid om naar buiten te kunnen gaan heel essentieel is en dat deze isolatie fysiek en mentaal zeer vermoeiend is.
Ik heb een stoel waar ik mij elke ochtend in zet en de mensen op het straat observeer. Elke ochtend vraag ik mij af waar deze mensen heen gaan of waar ze vandaan komen, maar soms vraag ik me ook af of ze misschien ziek zijn. Wat me op dit moment vooral aan het denken houdt is de onzekerheid van deze hele situatie. De onwetendheid over het einde van deze ‘lockdown-light’ is wat mij nu het meeste schrik aanjaagt. Wanneer ga ik terug aan mijn gewone leven kunnen beginnen?
