Hoe snel een mensenleven kan veranderen, heeft me toch verbaasd. Toen de maatregelen net werden aangekondigd dacht ik dat ik me wel snel zou kunnen aanpassen. Drie weken thuis, wat een luxe, maar het is me toch opgevallen dat een mens zich al snel verveeld.
Naast werken voor school probeer ik toch iedere dag ook iets te doen wat niet te maken heeft met het woordje Netflix. Tot op de dag van vandaag is me dat gelukt, van tuinieren tot joggen, ik houd me wel bezig. Het grootste nadeel dat ik heb ondervonden is dat je de hele de dag op elkaars kap zit. Waar je voordien al eens met vrienden kon afspreken om de drukte thuis te vermijden is het nu niet meer mogelijk om er even met vrienden tussenuit te gaan. Je kan wel op je eentje naar buiten gaan, maar de gedachte dat je als je naar buiten wil gaan het enkel nog alleen of maximum per twee is, is toch verstikkend. Het positieve aan de hele dag binnen te zitten is dan wel dat je terug met je gezin praat. Waar vroeger de smartphone steeds vaker de bovenhand nam heeft het virus de gsm precies wat meet verdrongen. Aan tafel wordt er terug gepraat en ’s avonds kijken we weer met zen alle tv. Toch iets positief waar het Corona-virus voor heeft gezorgd.
Wat me ook opvalt is hoe hard we als burgers verbonden zijn met elkaar. Solidariteit die voordien nergens te bespeuren was, duikt nu vanuit alle hoeken op. Mensen willen elkaar helpen en steunen, we moeten hier samen door. Maar toch moeten we afstand bewaren.