Ik heb al altijd nood gehad aan regelmaat. To-do lijstjes zijn mijn beste vriend en geven voldoening. Als ik geen doelen stel voor mezelf, hang ik de hele dag niks te doen in de zetel, en voel ik mij achteraf schuldig.
De eerste week van de quarantaine begon ik direct aan een planning. Elke dag van de week stonden er een paar dingen op die ik zou moeten doen. Een paar, omdat ik anders de moed niet vind om er aan te beginnen. Deze planning is eerder een richtlijn om te volgen, dan een verplichting. Niks moet, uitstellen mag en deadlines worden nog steeds gehaald. Alles onder controle dus.
Nog zoiets, controle. Door deze quarantaineperiode heb ik vaak het gevoel dat ik de controle verlies. Ik mag niet meer gaan en staan waar ik wil en hoewel ik een huismus ben, heb ik het daar soms best lastig mee. Vroeger waren het mijn ouders die zeiden dat ik ergens niet naartoe moest, nu heb ik huisarrest gekregen van de overheid. Soms voelt dit allemaal als een of andere slecht geregisseerde B-film, waarvan de regisseur nog moet beslissen hoe hij eindigt.
Ook het feit dat ik niet meer naar school kan, maar al het schoolwerk en de lessen wel gewoon doorgaan maken het voor mij soms lastig. Dat ik nu lessen moet volgen vanuit mijn slaapkamer, maakt het moeilijker om de schooldag af te sluiten, omdat deze 2 werelden nu door elkaar lopen. Ik probeer vooral om mijn dagen niet vol te plannen met schoolwerk, maar ook ruimte te laten om eens te gaan lopen, een cake te bakken of een puzzel te maken. En nu ga ik weer verder puzzelen aan mijn weekplanning.
