Ik maak me helemaal geen zorgen om mijn eigen gezondheid. Ik maak me vooral zorgen om de gezondheid van de mensen in mijn omgeving. Mijn grootvader beweerde vorige maand bij hoog en bij laag dat de situatie overdreven was. Ik geloofde liever dat ik nog net niet met een hermetisch pak de straat op moest. Liever dat dan dat ik iedereen onbezonnen en jolig handjes begon te geven en begon te zoenen op de wang – wat ik in mijn dagelijkse leven trouwens ook niet doe, tenzij een familiefeest daar specifiek om vraagt.
Een situatie als deze zorgt ervoor dat je aanstalten maakt een knuffel te geven en halverwege die knuffel een hand opsteekt om ze te vervangen door ‘een elleboogbegroeting’. De school van mijn broer liet leerlingen elkaar enkel op die manier begroeten. Zeg geen hallo met een hand, maar raak gezellig elkaars elleboog aan. Want niks toont je affectie als een awkward elleboog-bump. Fist bumps zijn zó 2019. *kuch kuch*
Wie weet, ontstaat hier een nieuwe gewoonte. Binnen een eeuw lopen ze elkaar nog steeds te begroeten met ellebogen en vertellen ze de kinderen voor het slapengaan dat dit het moment was dat de elleboogbegroeting begon. We zijn echte trendsetters.
Het zou fantastisch zijn – ook hilarisch, maar vooral fantastisch – als de ‘elleboogbegroeting’ een nieuwe trend wordt. Want dat betekent dat we hebben geluisterd. Dat we erop hebben gelet en dat we mee willen helpen aan een gezonde samenleving. Let op je vrienden, je familie en geliefden. Zorg voor de ouderen en draag zorg voor jezelf. Corona, you ain’t seen the best of us yet.
