Luc de Cock werkt al meer dan 20 jaar in de haven als scheepsplanner. Sinds enkele jaren is hij ook scheepsfotograaf. Zijn foto’s worden door grote bedrijven gebruikt en over de hele wereld gedeeld. Luc de Cock vertelt over zijn leven in de haven en hoe scheepsfotografie zijn passie werd.
“Mijn vader heeft altijd in de haven gewerkt, in de petrochemie”, vertelt Luc. “Toen het na mijn legerdienst tijd was voor iets anders, ben ik ook gaan solliciteren in de haven van Antwerpen. Daar werd er mij gezegd dat ik zeven dagen op zeven moest werken, ook tijdens feestdagen. Ik wist dat mijn sociaal leven minimaal zou worden, maar ik heb toch getekend. Zo is mijn liefde voor de haven ontstaan. Ik doe deze job al twintig jaar en ik ga nog altijd even graag werken.”
Voor Luc is de haven een eerlijke wereld. “Als ik mijn portemonnee ‘s ochtends ergens laat liggen, dan ligt die daar ‘s avonds nog altijd. In de haven zegt iedereen ook gewoon wat hij denkt. Als iemand mij niet aanstaat, dan kan ik dat gewoon zeggen. We zijn een hechte groep en iedereen helpt elkaar. In een andere sector zou dat mij niet lukken.”
“Als ik mijn portemonnee ‘s ochtends ergens laat liggen, dan ligt die daar ‘s avonds nog altijd.”
Havenfotografie
Havenfotografie kwam pas later in Luc’s leven. “Ongeveer acht jaar geleden, toen een groot containerschip aanmeerde, ben ik na mijn shift nog naar de sluis waar dat schip lag gereden. Daar heb ik toen foto’s van gemaakt. MSC, het bedrijf van dat schip, heeft nadien zonder mijn toestemming een van die foto’s gebruikt voor een flyer. Dat is uiteindelijk gelukkig rechtgezet.” Sindsdien belt het bedrijf Luc regelmatig op als ze foto’s nodig hebben. “Ik ben daar wel trots op, maar voor mij is het plezier dat ik eruit haal het belangrijkste.”
Luc heeft een boon voor grote schepen. Maar ook de kleur van een schip is voor hem belangrijk. “De schepen van Maersk zijn blauw, die van Hamburg Süd zijn rood en er bestaan zelfs roze schepen, van ONE. Als ik die kan fotograferen met een dramatische achtergrond, dan zijn mijn foto’s altijd geslaagd. Maar niets gaat boven grote schepen van meer dan 400 meter lang.”
Contact met de schepen
Dankzij zijn job, is Luc altijd als eerste op de hoogte van aanmerende schepen. “We hebben computerprogramma’s die vertellen waar en wanneer schepen aanmeren. Dat kan ik tot op de minuut volgen. Als ik weet hoe laat een schip vertrekt, reken ik uit wanneer het in Walsoorden aankomt. Dat is ook een deel van mijn hobby. Soms sta ik in de file en mis ik het schip, maar vaak ben ik een uur te vroeg en dan geniet ik van de stilte. Als ik ga fotograferen, ben ik echt even weg uit het drukke leven. Dat is genieten.”
“Als ik ga fotograferen, ben ik echt even weg uit het drukke leven. Dat is genieten.”
Luc staat ook al bekend in de internationale havenwereld. “Dat komt mede door mijn job als ladinginspecteur. Voor de coronacrisis ging ik aan boord van schepen waar ik de plannen voor het laden en lossen van containers maakte. Dan leer je elkaar kennen. Als ik de kapitein van een schip ken, bezorg ik hem de foto’s die ik heb gemaakt. Dat wordt geapprecieerd.”
Als er nieuwe schepen aanmeren, maakt Luc graag tijd om op pad te gaan. “Ik ben wel eens naar Rotterdam gereden om daar foto’s te maken. Soms neem ik er zelfs een paar dagen verlof voor en rij ik naar mijn favoriete locaties. Meestal is dat in Walsoorden, omdat je daar in een bocht zit en schepen vanuit drie standpunten kan fotograferen.”
Wereldwijd beroemd
Luc maakt ondertussen geregeld foto’s voor bedrijven. Daarvoor krijgt hij hulp van zijn vrouw. “Zij gaat dan naar een andere locatie dan ik en zo hebben we altijd genoeg beeldmateriaal.” Soms levert dat ook wel wat op. “Foto’s voor bedrijven kosten al snel 500 euro.” Samen begonnen ze ook een fotowinkeltje. “We fotograferen daarmee op trouw- en bedrijfsfeesten en communies. Maar soms staan we ook in een fotostudio voor portretten. Het is een hobby die verder gaat dan enkel binnen de havenwereld. Maar scheepsfotografie blijft mijn grootste passie.”
Een fulltime carrière als fotograaf ziet Luc nog niet meteen zitten. “Ik heb daar zeker over nagedacht, maar leven van fotografie is moeilijk. Er kruipt heel veel tijd in en je hebt geen vast inkomen. Dat laatste is voor mij het grootste nadeel.”
Op zijn facebookpagina heeft Luc ondertussen al bijna 3000 likes. “Het is vooral tof om te zien dat je foto’s gedeeld worden over heel de wereld, van de Verenigde Staten tot India.”
