Ik ben verantwoordelijk voor de digitale communicatie in het Antwerpse Museum van Schone Kunsten (KMSKA). Dat betekent onderhoud van de website, de blog, de facebookpagina en nog wat andere apps. Het KMSKA is een kunsthistorische instelling, en kunsthistorici schrijven moeilijke teksten over hun onderzoek die ik moet ‘vertalen’. Ik gebruik daarbij de stelregel: als ik het zelf niet snap, moet het anders. In mijn opleiding Journalistiek heb ik leren schrijven en leren analyseren wat een goede tekst nodig heeft. Dat komt goed van pas.
Daarnaast dwaal ik het museum rond op zoek naar goede verhalen om op sociale media te verspreiden. Ik ben zowat een vliegende reporter. Daar was ik in elk geval vooral in de beginjaren mee bezig. Mijn job verandert met de tijd. Ik mocht al naar Sidney en New York voor congressen over museumcommunicatie en ik doe van alles waar ik fier op ben. Momenteel wordt het museum verbouwd en twee jaar geleden heb ik bezoekmomenten op de werf van begin tot einde uitgewerkt. Dat waren twee weekends in de zomer die volgepakt waren met enthousiaste mensen. Alles verliep zonder problemen en we kregen een hoop positieve reacties, daar ben ik wel trots op. De pers pikte de bezoekmomenten op en schreef dat wij ‘de mooiste werf van het land hadden’. Dat vond ik stoer.
Bij kunst draait het altijd om de interactie tussen de kijker en de artiest. Daar spelen we op in en we hopen een nog breder publiek aan te spreken. Omdat we zulke veranderingen uitwerken, is mijn takenpakket nu veel uitgebreider en drukker maar ook interessanter.
Er was een periode na het begin van de werken dat er niet veel te doen was, en dat vond ik niet leuk. Op dit moment werk ik onder hoge druk van constante deadlines, dat ligt me beter. Op Plantijn (toen nog) was het ook zo, het laatste jaar werkten wij continu. We moesten de de ene deadline na de andere halen. Op het einde van de dag wil ik voelen dat ik iets veranderd heb in vergelijking met het begin van de dag. Dan heb ik mijn centen pas echt verdiend.