Kijk naar boven, en het kan je wel eens voorkomen. De lege blik van een rimpelig gezicht die kruist met de jouwe. Bejaarden die zich letterlijk en figuurlijk doodstaren op het strookje stoep waar hun kamertje over uitkijkt. In het woonzorgcentrum heerst een ondragelijke stilte tussen vier muren, die af en toe onderbroken wordt door een bonk op het raam van een dementerende man, smekend om verlossing.
Het leven is daar in deze tijd niet veel beter dan in een gevangenis. Geen cipiers, maar verzorgers blokkeren de weg naar de buitenwereld, hoe braaf de burger ook mag zijn. Het is net een verdraaid rechtssysteem, waarin een moordenaar de straten onveilig maakt, en het slachtoffer achter slot en grendel zit.
Nu is de verlossende prik eindelijk nabij. Het einde van de onterechte straf is in zicht, en biedt ruimte voor hoop. Het zal je opvallen wanneer je nu naar de schimmen achter het raam kijkt. In die holle ogen brandt weer licht, levenslicht. Want hoop doet nog altijd leven.
| Colofon | Naam | |
| Tekst |  | Pieter De Smet |
| Audio |  | Nicki Francequin |
| Eindredactie tekst |  | Silke Haentjens |
| Eindredactie online |  | Ezra Cnaepkens, Kaoutar Belhadi |
