‘De Vlaamse universiteiten geven tot het einde van het semester digitaal les’, klonk het 20 maart op het nieuws en dat tot het ongenoegen van vele studenten.
Ik, een hogeschoolstudent, wist een paar dagen geleden niet wat ze hoorde. ‘Moeten al die studenten nog drie maanden lang een ritme zoeken die ze niet kennen? Moeten ze drie maanden lang zelfstudie doen aangezien hun professoren de online lessen niet in orde brengen? Wat met hun koten?’…
Op sociale media las je de studenten hun emoties, van begrip tot ongenoegen. Iedereen weet dat dit de meest verantwoordelijke beslissing is, maar is dit ook het beste voor het mentale welzijn van de doorsnee student? Voor studenten met faalangst, concentratieproblemen of uitstelgedrag is dit de hel.
Door het nieuws ben ik zelf beginnen nadenken. ‘Is onze school de volgende? Betekent dit dat we nog langer thuis zullen moeten blijven? Wat met de examens? Mijn geweldige job in de zomer waarbij ik aan de bar werk tijdens concerten, ben ik die ook kwijt?’ Toen sloeg het wel bij me binnen. Deze crisis is duidelijk nog niet aan zijn einde en niemand kan met zekerheid zeggen wanneer dat einde er zou zijn.
