Net wanneer meer en meer studenten het afstandsonderwijs aanklagen, kondigt Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts aan dat de Vlaamse universiteiten en hogescholen nog tot februari in code rood zullen blijven. Kort samengevat betekent dit dat, buiten essentiële practica, geen lessen op de campus kunnen doorgaan. Voor welke lessen er uitzonderingen gemaakt worden is echter aan de universiteiten en hogescholen zelf. Vaak bieden zij geen waardige, of helemaal géén, alternatieven aan.
Zahra (22) studeert dierenzorg op HOGENT, sinds het begin van de coronacrisis betrad ze haar eigen campus slechts enkele keren. “Alle lessen, zowel theorie als practica gebeuren online. Dierenzorg is een erg praktische richting dus vooral voor de practica is dit erg moeilijk. Dit zijn vaak vooraf opgenomen lessen waarbij live vragen stellen niet mogelijk is. Zo heb ik via een online tutorial geleerd hoe je een wondje bij dieren kunt hechten.” Verre van ideaal dus.
Een halve studie
“Vanuit mijn richting wordt erg vaak gecommuniceerd dat ik veel van die praktische zaken wel op stage zal leren. Maar vanuit mijn stageplaats merk ik wel dat er bepaalde verwachtingen gesteld worden,” aldus Zahra. Een vakkundig rondje de hete aardappel doorgeven dus.
Het probleem met online lessen is vooral aanwezig bij de eerder praktische richtingen. Naast het gebrek aan uitleg wordt van studenten vaak meer gevraagd dan ze kunnen bieden. Louis (22) studeert mode op het KASK: “Tijdens de eerste lockdown vielen ook wij zoals iedereen terug op uitsluitend virtuele lessen. Van school uit werd er dan ook plots verwacht dat iedereen het werk gewoon thuis zou verder zetten. Het is echter niet zo dat iedereen een atelier of ruimte ter beschikking heeft om volop aan kledingstukken te werken.”
Een diploma behaald via Zoom klinkt bijna dystopisch, toch is dat dit jaar de realiteit.
“Ik heb niet langer het gevoel een volwaardige opleiding te volgen. Dit is overigens geen verwijt naar de lectoren, ze roeien met de riemen die we hebben. Het is echter wel zo dat de motivatie, of creatieve drive zoals ik die dan noem, geheel verdwenen is. Iedereen werkt op zijn eigen eilandje aan zijn stukken. Die interactie mis ik enorm. Ook puur technisch zijn de gevolgen niet te ontkennen. Het ontwerpen en realiseren van kledingstukken is niet iets dat je zomaar leert via een Zoom les. Ik ben dan ook van plan om na mijn studie, bij wijze van damage control, nog een vrijwillige stage te doen”, aldus Louis.
Onvoorbereid naar de toekomst
Klaar voor de werkvloer voelen studenten zich dan ook niet. “Ik heb vooral schrik om af te studeren met het gevoel dat ik niks kan”, zegt Ellen (23), student Drama en Spel op het RITCS. “Wij hebben nauwelijks echt gespeeld sinds ik begon aan mijn studie. Volgend jaar wordt er dan verwacht dat ik een volwaardige bachelor proef schrijf en aan mijn carrière kan beginnen. Dat is heel beangstigend.”
Ondanks alles kan iedereen wel begrip opbrengen voor de beslissing van minister Weyts, en zijn het vooral de onzekerheden voor de toekomst die hen de das omdoen. “Een goede opleiding lijkt mij ook net iets waardevoller dan een goed gevulde winkelstraat.“, Louis.
Veel studenten zitten al maanden op hun tandvlees. Het gebrek aan tegemoetkomingen en toekomstperspectief valt hen zwaar. En dan is zo’n verlenging van de maatregelen de rode druppel die de geïsoleerde emmer doet overlopen.
| Colofon | Naam | |
| Tekst |  | Fee De Pauw |
| Eindredactie tekst |  | |
| Eindredactie online |  |
