Meditatie, mindfulness en spiritualiteit. Het zijn thema’s die een aantal jaar geleden nog ver te zoeken waren. Om een of andere reden zijn we toch ergens op zoek naar een soort innerlijke rust. Waar komt deze drang vandaan? En werkt het echt zoals beloofd?
Meditatie als medicatie
Al je problemen oplossen door tien minuten met je ogen dicht stil te zitten? Het lijkt wel te mooi om waar te zijn. Toch zijn er veel mensen die zweren bij meditatie om hun eigen balans en innerlijke rust te kunnen vinden. Wat moet je doen om deze geweldige innerlijke rust te vinden? Gewoon tien minuten stilzitten en je hoofd leegmaken. Voor iemand wiens hoofd altijd maar blijft doorwerken lijkt dit praktisch onmogelijk. Voor wie is meditatie dan precies? Als je vaak vanuit je omgeving hoort dat je bepaalde problemen buiten proportie blaast, kan je er misschien wel baat bij hebben. Je leert je gedachten plaatsen en relativeren.
Timer op, ogen dicht
Ik sta sceptisch tegenover het hele ‘bereiken van een hogere zelf’. En al zeker niet door alleen mijn ogen dicht te doen in een stille ruimte. Maar vandaag even niet, ik stel me zo open-minded mogelijk op en neem de proef op de som.
Er zijn verschillende manieren om aan meditatie te doen. We kennen allemaal de lotushouding (of kleermakerszit) wel. Deze probeer ik uit. Ik ga zitten, recht mijn rug en doe mijn ogen dicht. Het zit ongemakkelijk. Dan maar op mijn rug. Met een deken op de grond ga ik liggen. Armen gespreid, handen plat en open op de grond. Tien minuten op de klok, start! Met ogen dicht probeer ik weg te zweven, maar helaas. Nog geen dertig seconden later doe ik ze weer open, regel één van meditatie is al doorbroken. Maar het licht in mijn kamer brand op mijn oogleden en leidt me af. Poging twee, nu zonder licht. Timer klaar, go!
Adem in, adem uit. Een onrustig gevoel kruipt langzaam door mijn lichaam heen. Precies wat ik dacht dat zou gebeuren maar ik onderdruk de drang om meteen te stoppen. De ijzige stilte maakt me ongemakkelijk en mijn hartslag is te voelen tot in de toppen van mijn tenen. Oké, hoofd leegmaken dan. Makkelijker gezegd dan gedaan. Er vliegen duizenden gedachten aan een lichtsnelheid voorbij en de onrust wordt steeds groter. Na wat moeite lukt het me om toch mijn hoofd leeg te maken. Mijn hartslag gaat van een raceauto naar Mini Cooper. Eigenlijk voelt het best ontspannend. Maar dan komt er weer een lange trein aan gedachten voorbij. Het bereiken van innerlijke rust blijkt dus toch niet zo gemakkelijk te zijn.
Hoe veel tijd is er ondertussen voorbij gegaan? Ik had mijn timer toch op tien minuten gezet? Waarom voelt het dan alsof ik hier al een eeuwigheid lig? Het is waar wat de meditatiegoeroes zeggen, tijd wordt inderdaad relatief. Maar de drang om toch te kijken hoe lang het nog duurt blijkt toch te groot. Stiekem doe ik een van mijn ogen open, alsof ik niet betrapt mag worden door de god der meditatie. Nog anderhalve minuut te gaan, oké dat kan ik nog wel.
Wanneer anderhalve minuut later mijn timer afgaat, blijf ik toch even liggen. Eigenlijk was dit moment voor mijzelf toch wel fijn. Het besef dat er op een dag toch heel veel prikkels op je afkomen wordt steeds groter. Ondanks de vele gedachten die voorbij raasden is er toch een zekere vorm van rust gekomen. Rust die bij het klikken van de lichtschakelaar al snel weer verdwijnt. Is dit een teken dat ik het misschien nog een kans moet geven?
| Colofon | Naam | |
| Tekst |  | Yente Blommaert |
| Eindredactie tekst |  | |
| Eindredactie online |  | Marlies Luyten – Fee De Pauw |
