Laura Aubrée is een jonge fotografe met een passie voor de ‘oude fotografie’. Door de jaren heen experimenteerde ze met verschillende methodes, maar het proces van fotografische film is haar grootste liefde.
Ik kreeg de kans om Laura een beetje beter te leren kennen… via Zoom natuurlijk. Met een spontane glimlach vertelde Laura me over haar liefde voor fotografie. Die liefde begon al heel vroeg. Ze was amper negen jaar oud toen ze haar eerste foto’s nam.
Hoe ben je begonnen met foto’s nemen?
“Mijn eerste fototoestel heb ik als cadeautje gekregen van mijn vader. Zo begon ik foto’s te nemen van alle kleine spulletjes in mijn slaapkamer. Ik gebruikte regelmatig ook mijn zus als model. En dat doe ik nu nog steeds. Ik ben nooit meer gestopt. “
Laura deelt veel van haar foto’s op Instagram. Dat doet ze al bijna zes jaar, en de evolutie in haar foto’s is niet te ontkennen. Ze heeft duidelijk veel bijgeleerd sinds haar start als fotografe.
Welke grote stappen heb je genomen sinds je bent beginnen posten op Instagram?
“Eerst en vooral heb ik geleerd om te fotograferen voor mezelf. Tijdens mijn opleiding in Luik, kon je echt zien dat mijn foto’s niet vanuit mijn hart kwamen. Ik nam foto’s die in de smaak zouden vallen bij de leerkrachten, en volgde mijn eigen gevoel nog niet. Nu besef ik dat fotografie enorm subjectief is. Daarom vind ik het vooral belangrijk om er plezier aan te beleven en een open ingesteldheid aan te nemen.
Mijn werkwijze is ook echt volledig veranderd tegenover vroeger. Ik heb als uitwisselings-studente een jaar in Roemenië gewoond. In de ateliers van mijn school daar, heb ik voor het eerst leren werken met fotografische film. Toen is mijn grote liefde voor de oudere methodes begonnen. “
Waarom hou je zo van fotograferen op film?
“Als je met film werkt, gaat het echt om een soort verrassing die je niet hebt bij digitale fotografie. Daar hou ik wel van, zoals je kan zien in mijn foto’s. Enerzijds heb je meer controle, want je denkt meer na bij het fotograferen, anderzijds ook minder door de aard van je materiaal. Je gaat zo ook echt terug naar het begin van de fotografie. Ik ben opgegroeid in het digitale tijdperk, dus die materiële kant van het vak is voor mijn generatie eerder onbekend.”
Laura is ook grote liefhebber van uitdagingen. Zo vertrok ze voor zes maanden naar Zuid-Amerika met een heel moeilijke opdracht.
Welk doel had je voor jezelf gesteld?
“Ik ben vertrokken met maar tien rolletjes film. Dat was goed voor 360 foto’s. Meer mocht ik er van mezelf niet nemen. Het was écht een moeilijke opdracht voor me, maar ik ben enorm trots dat het me uiteindelijk wel gelukt is. Ik heb zelfs geen enkele keer spijt gehad van wat ik niet gefotografeerd heb. Ik ben er in geslaagd telkens de juiste momenten te kiezen om vast te leggen. ”
Wat is je echt bijgebleven van die reis?
“Tijdens de rondtocht in Zuid-Amerika heb ik toch ook een soort openbaring meegemaakt. De reis was er eentje vol verassingen en ongelooflijke plekken. Daar is het me heel erg opgevallen hoe klein ik wel niet ben in deze wereld. Dat gevoel neem ik mee naar de toekomst.“
Na aankomst van de reis, stelde Laura zich nóg een limiet. Ze ging de uitdaging aan om haar avontuur samen te vatten in zestig foto’s. Met die foto’s vulde ze het boek Mamapacha, dat ze vorig jaar uitbracht.
