Dit project is ook een beetje mijn levensverhaal. Ondanks mijn jeugdige leeftijd heb ik al twee keer een zwaar kruisbandletsel gehad. Omdat ik zelf ondervonden heb hoe zwaar dit is, ben ik op zoek gegaan naar lotgenoten. Wat doet dat met mensen die dat meemaken? Is er blijvende last? Hoe gaan ze ermee om? Maar om te beginnen, even mijn verhaal.
Een kruisband is de verbindingspees tussen boven- en onderbeen, ze loopt recht door je knie. Deze pees afscheuren staat gelijk aan de connectie tussen boven- en onderbeen verliezen. De pijn die je dan voelt, gaat door merg en been.
Terugkomen van zo’n blessure is moeilijk. De eerste weken waren slopend. Ik kon mijn knie amper strekken, het was zelfs al moeilijk om mijn been op te heffen. Ik heb me nog nooit zo zwak en nutteloos gevoeld.
Je moet eerst en vooral werken aan de fysieke toestand van de knie en de spieren rondom. Dat was bij mij, letterlijk en figuurlijk, met vallen en opstaan. Ik ben 60 keer naar de kinesist geweest, per revalidatie. In totaal dus zo’n 120 keer. Drie avonden per week besefte ik hoe zwak ik was. Dat was zwaar.
Het andere deel van de revalidatie was voor mij het moeilijkste deel, zorgen dat je mentaal terug in orde geraakt. Jezelf terug 100% durven geven in eender welke sport je ook doet. De schrik om te hervallen was, is nog steeds, zeer groot. Het is een kwestie van je verstand terug op nul kunnen zetten, alleen dan kan je voluit gaan.
Zo’n kruisbandletsel blijft je achtervolgen, dat is wat het zo lastig maakt. Ook na de revalidatie blijf je er last van ondervinden. Ook bij mij is dat zo. Nu, twee jaar na mijn laatste operatie, is die last er nog steeds. Zowel mentaal als fysiek. Specialisten zeggen dat je geopereerde knie sterker wordt dan je andere, maar wie gelooft zoiets? De last is permanent, of die knie nu sterker is of niet. Elke lange inspanning betaal ik terug met twee dagen last bij het volledig strekken van mijn knie.
Mensen denken dat een kruisbandletsel simpelweg negen maanden revalideren is, maar dat is niet zo. Het is veel meer dan dat. Je weet pas echt wat het is, als je het meegemaakt hebt.
Ik sprak met twee mensen die in volle revalidatie van een kruisbandscheur zitten. Liesl en Sander vertellen hun ervaringen, struikelblokken, houvasten, … en ze blikken vooruit. Beide zijn ze op hun weg terug, maar ze hebben al een helse rit achter de rug. Ieder op z’n eigen manier, dat is wat het zo interessant maakt.
Kruisbanden scheuren kan op verschillende manieren: contact, geen contact, … Dat het veel pijn doet, is een feit. Sander en Liesl hebben dat allebei op een andere manier meegemaakt.
“Ik was alles aan het uitleggen tegen mijn ploeggenoten en soms moesten ze mij verbeteren. Ik vertelde dat ik hard aan het wenen was, maar het bleek dat ik echt aan het roepen was van de pijn.” Liesl
Zo’n revalidatie gaat met ups & downs, je weet nooit wat er op je afkomt. Het is meer dan ooit van dag tot dag leven. Het kan meezitten, maar het kan ook ferm tegenzitten. Ook hier hebben zowel Liesl als Sander beide op hun eigen manier ervaren.
“Ik weet niet of ik nog terug ga voetballen, daar heb ik nog schrik voor.” Sander
Wat denk je als je hoort dat je kruisbanden gescheurd zijn? In het begin besef je nog niet goed wat je allemaal te wachten staat. Dat besef komt met de tijd, maar je komt jezelf een paar keer tegen.
“Ik was afhankelijk van iedereen. Mijn zus heeft zelfs een paar weken naast mij in de living geslapen.” Liesl
Naar de toekomst kijken is noodzakelijk, doelen stellen voor jezelf. Zo heb je dingen waar je jezelf aan kan optrekken wanneer dat nodig is. Ambitieus zijn is belangrijk, maar ze blijven ook allebei met de voeten op de grond.
“Trainen gaat me wel lukken, maar om tegen mezelf te zeggen ‘ga voluit en doe wat je wil’ gaat moeilijker zijn denk ik.” Sander
Ik sprak ook met chirurg Stijn Bartholomeeusen (AZ Herentals). Dr. Batholomeeusen is gespecialiseerd in knieën en hij heeft mij meer uitleg gegeven over kruisbanden. Wat is hun functie? Komt het letsel vaak voor? Hoe is de behandeling geëvolueerd ten opzichte van vroeger?
