En check! Een doel van mijn bucket list is afgevinkt. Ik heb altijd al voor een modetijdschrift willen werken en door stage te lopen bij Feeling magazine ben ik weer een stapje dichter bij het echte werk.
Mijn eerste dag
Ik was helemaal niet zo zenuwachtig voor mijn eerste dag op stage, misschien omdat ik nog niet echt besefte wat er gebeurde. Tot ik op de trein naar Bordet stapte. Ik herinner me dat slecht weer was, dus de treinen hadden vertraging. *eyeroll* Een extra lading stress, dankjewel nmbs. En raad eens wie te laat was op haar eerste dag? Ja, je hebt het goed geraden: ik! Maar ik was tenminste mooi gekleed, al zeg ik het zelf.
Uiteindelijk was het een leuke eerste dag. Ik kreeg een laptop en een beetje uitleg. Ik mocht al met enkele opdrachten beginnen. De eerste week moest ik vooral artikels of inspiratie uit het magazine halen en een online artikel klaarzetten op WordPress.
Mijn eerste publicatie
Mijn allereerste opdracht was ook ineens mijn eerste publicatie. Elke maand in het Feeling magazine is er een pagina “in the mood”, waar de nieuwste trend wordt beschreven door een zinnetje uitleg en een collage van artikelen die je kan shoppen. Daar heb ik enkele inspiratie posts voor opgezocht op Instagram en de trend beschreven. Maar omdat de shopping uit het magazine komt, mag ik niet zomaar alle credits voor mij houden.
Het eerste echte artikel met mijn naam onder de titel ging over de verloving van Jennifer Lopez en Ben Affleck. Misschien niet direct mode gerelateerd, maar zij is een vrouw met Feeling en daar draait het allemaal om.
Een bijzondere ontmoeting
Voor ik aan mijn stage begon had ik gehoopt dat ik heel wat bekende mensen in de modewereld zou ontmoeten, maar jammer genoeg that was not the case. Ik vond het wel heel fijn om An Broeckman, hoofdredactrice van Feeling, te ontmoeten. Ze is een zeer aangename en elegante vrouw. Als je mij vraagt, is zij zonder twijfel de meest stijlvolle vrouw op de redactie. (Nee, ik ben hier niet aan het slijmen. Ik meen het echt!)
Veel geleerd
Ik leerde sneller en losser te schrijven. Aangezien ik eerst mijn redactieperiode heb gehad, schreef ik iets serieuzer voor artikels die in Den Triangel verschenen. Het was even moeilijk om die switch te maken, maar het is uiteindelijk gelukt.
Anekdote
Chef-mode Els Keymeulen had me gevraagd of ik last minute naar een modeshow (ik vermeld niet van welk merk) wou gaan, aangezien zij geen tijd meer had. “Wil jij in mijn plaats gaan? Het is een plaatsje op de eerste rij.” Hallooo, wie zegt er nu nee tegen een modeshow. Sign me up! Volgens de uitnodiging zou het event eerst beginnen met de show om 19u, gevolgd door een walking dinner en een after party. “Je moet gewoon naar de show en walking dinner gaan, als je zin hebt in een after party mag je uiteraard nog blijven”, legde Els uit.
Klaar voor de show kom ik aan in Brussel. Denkend dat ik direct op een stoel ga mogen zitten om de show te bezichtigen, loop ik naar binnen. “Nu is er een walking dinner en om 20 uur begint de show”, zegt het onthaalmeisje. Oké nu even socializen, de show kijken en dan kan je naar huis, denk ik. Een klein detail: ik was daar alleen, geen plus-one naast mij.
Iedereen had hetzelfde kleedje aan van het merk waarvoor we allemaal zijn gekomen. Zonder te overdrijven, ik zag een groep vriendinnen met hetzelfde kleedje buiten babbelen. Ik voelde mij al niet op mijn plek, het was niet echt mijn stijl. De vrouwen waren ook iets ouder en de jongeren waren duidelijk de modellen die gingen lopen of beginnende Instagram influencers.
Het was 20 uur en de show was nog steeds niet begonnen, dus liep ik even naar buiten voor frisse lucht. 20:45 en nog steeds geen show, seg! 20 minuten later wordt iedereen naar binnen geroepen voor de show. De show is eindelijk begonnen. Ambiance was er zeker. De modellen waren dansers, een mix van diversiteit wat ik graag zie. Maar door heel de tijd te dansen lag de focus niet meer op de kleren, maar op hun performance.
Op het einde schilderde iemand aan het einde van de catwalk op een doek. Een meisje met een wit kleedje komt naar buiten en begint met haar kleed over het beschilderde doek te schuren. No comment. De show duurde max een half uurtje.
Oeps foutje
Misschien een beetje lame, maar de eerste weken was ik het toetsenbord niet gewoon. Dus maakte ik af en toe typfouten. Als je jouw eigen tekst 1000 keer naleest, zie je de fouten nog steeds niet. Of is dat alleen bij mij? Ik vond het gênant als ik een mail kreeg over domme typfouten. Maar gelukkig geen dt-fouten! 🙂
