volksjury

Ex-volksjurylid Stéphanie Van Looveren: “Als jurylid word je uit de maatschappij getrokken”

Zes tot negen maanden lang analyseert een volksjury het drama van de terreuraanslagen in Zaventem en Brussel. Vanaf maandag zetelen de twaalf uitverkorenen op het grootste terreurproces van ons land. Stéphanie Van Looveren (37) maakte een assisenproces van dichtbij mee. Ze was jurylid tijdens het proces over Julie Van Espen, een jonge vrouw die werd verkracht en vermoord. “De momenten dat toeschouwers naar buiten gaan omdat ze de verschrikkelijke beelden niet meer kunnen aanzien, moet de jury blijven kijken voor het bewijs.”

Na een zitting van tien uur werd er woensdag een jury samengesteld voor het terreurproces in Brussel. Hoe ging die selectie bij jou in zijn werk?

“Ik heb vijf jaar geleden een groot pakket gekregen. Daarin zaten vragenlijsten die ik moest invullen met gedetailleerde informatie over mezelf zoals mijn financiële toestand, maar ook gegevens over mijn man. Die lijst heb ik moeten terugsturen binnen de week, anders kreeg ik daar een grote boete voor. Hierna kom je op de lijst van de gemeente.”

“De provincie had de gemeentelijsten opgevraagd waarna ze een selectie maakte. Daar zat ik dan bij. Zoveel jaren later, rond september 2021, stond er een deurwaarder aan mijn deur met de uitnodiging en het nieuws dat ik was geselecteerd voor de loting van het assisenproces.”

“Op acht december ging ik naar het Antwerpse Gerechtsgebouw voor de officiële loting. Ze hadden negentig mensen uitgenodigd, waaruit ze twaalf juryleden en vier reserves kozen. Het moment dat er geloot werd, zei minstens tachtig procent van de uitverkorenen ‘dit wil ik niet doen’. Ze hadden schrik voor hun werk, hun welzijn, hun familie… Maar het moest, het is burgerplicht. Ik was er zelf ook niet goed van. De rechter spreekt de volksjury toe en zegt dat hij de angst begrijpt, maar laat weten dat je er binnen de twee weken helemaal anders over zal praten. En dat was ook echt zo. Het proces begon en alles was helemaal anders.”

Het terreurproces zal tussen de zes en negen maanden duren. Nam het proces waar jij als jury zetelde veel tijd in beslag?

“Het proces duurde twee weken. Ik kon thuis slapen, maar dat was het dan ook. Voor de rest ben je van 6u30 tot soms 00u30 bezig met het proces te analyseren. Twee weken lang stond ons gezin stil. Als jurylid word je uit de maatschappij getrokken. Ik heb twee kinderen, maar mij hebben ze in die periode niet veel gezien. Mijn man en ik maakten een planning zodat niemand onder mijn afwezigheid kon lijden. Maar een proces dat negen maanden kan duren, zoals dat van de aanslag in Zaventem, is een heel ander verhaal.”

De volksjury zal bestaan uit twaalf juryleden en vierentwintig plaatsvervangers. Hoe was dat bij jou?

“Bij ons was het een normale volksjury van twaalf personen, plus nog vier reserveleden. Dat is al uitzonderlijk, want normaal zijn dat er maar twee. Vierentwintig plaatsvervangers bij het terreurproces is dan ook héél veel. Als reserve jury moet je alles meedoen. Je moet vragen stellen, noteren, beelden bekijken. Maar op het moment dat de officiële volksjury begint te debatteren, word je opgesloten en moet je blijven zitten. Je wordt gewoon in een kot gezet, dat is echt verschrikkelijk. Ik had vooraf gezegd: of ik wil in de jury, of niet, maar reserve? Nee.”

Wordt de volksjury psychologisch opgevolgd?

“Wij hebben geen psychologische hulp gekregen. En je wordt totaal niet gespaard tijdens het proces. Je ziet en hoort echt alle gruwel in detail. Dat vergeet je nooit. De momenten dat toeschouwers naar buiten gaan omdat ze de verschrikkelijke beelden niet meer kunnen aanzien, moet de jury blijven kijken voor het bewijs. Ik denk dat psychologische begeleiding beter is en dat ze dat zeker en vast moeten voorzien.”

Ondervond je veel druk?

“De druk viel mee want het was een gesloten proces. De uitspraak was wel open voor de pers. Dat was heel heftig. We moesten op volgorde binnenkomen en plaatsnemen. Een heel moeilijk moment, want wij weten de uitslag, maar de familie en nabestaanden nog niet. Daarna wordt het vonnis uitgesproken en sta je plots op straat, waarop geen enkele vorm van psychologische opvolging volgt. Twee weken lang was je dag en nacht bezig met het proces en na afloop kan het dagelijks leven hervat worden, maar nooit meer op dezelfde manier als ervoor.”

Hoe blik je nu terug op de hele zaak?

“De zaak was gelukkig heel duidelijk, anders had ik het veel moeilijker gehad. De dader gaf alles toe. Maar iemand laten opsluiten levenslang, terwijl hij het misschien toch niet heeft gedaan? Daar zou ik niet mee kunnen leven. Je begint empathie te krijgen voor de dader omdat je ook zijn kant van het verhaal hoort. Als hij dan alles ontkent dan gaat er vanalles door je hoofd. Dat was bij ons niet het geval. Ik zat in een bekend, heel erg, maar duidelijk proces, wat het draaglijk maakte. Het aankomende terreurproces is veel vager, en dus ook veel lastiger.”

“Ik heb nog contact met de andere elf juryleden. Binnen twee weken zien we elkaar na een jaar terug in Antwerpen. We hebben zeker een band. Dat kan ook niet anders als je twee weken lang zoiets meemaakt samen. Gezellig iets drinken samen en het hebben over luchtigere dingen zal zeker deugd doen.”

Wil je dat anderen dit ook lezen? Deel!

Zeen is a next generation WordPress theme. It’s powerful, beautifully designed and comes with everything you need to engage your visitors and increase conversions.

More Stories
Verplichte quarantaine na terugkomst uit rode zone