Misschien niet wat de meeste twintigers verwachten te horen over een stage in nieuws en politiek, maar de afgelopen acht weken hebben het tegendeel bewezen.
Mijn eerste dag
Omdat wij de kans hebben gekregen om als student doorheen het jaar al voor Gazet van Antwerpen te werken, voelde het niet direct als een eerste dag. Maar de eerste week was er wel eentje om u tegen te zeggen. We werden meteen meegesleurd in het redactionele wereldje en kregen de kans om zelfstandig aan de slag te gaan.
Mijn eerste publicatie
Omdat wij het team van sociale media mochten versterken, hebben we vaak video’s mogen maken. Dit zijn natuurlijk dingen die je in groep moet doen, en na deze acht weken zijn we een hecht trio geworden: ‘de Kiezers’. Het is dan ook echt een fijn gevoel wanneer een van onze stukken goed scoort. Nog beter zelfs: een van onze eerste stukken kreeg vrij snel een plaatsje op het ‘Meest bekeken’-bord. Dan voel je toch echt die journalistieke rush door je lichaam schieten.
Een bijzondere ontmoeting
Doorheen de afgelopen weken heb ik een handvol bekende figuren mogen ontmoeten: Jazz Brak, Selah Sue en zoveel meer coole artiesten die aanwezig waren op de 505-concerten. Maar dankzij Kiez en opdrachten vanuit GVA zijn we praktisch beste vrienden geworden met alle Vlaamse partijvoorzitters en andere invloedrijke politici. Zelfs zo goed bevriend dat ik van meneer De Croo een bezwete knuffel heb gekregen toen hij over de finishlijn van de 10 Miles liep.
Veel geleerd
In de journalistieke wereld red je het niet als je als een grijze muis ergens op de achtergrond blijft. En dat is iets wat ik geleerd heb de afgelopen acht weken. Durf naar voren te treden, onnozele dingen te doen en zotte vragen te stellen. Ook heb ik ontdekt dat er toch wel een passie schuilt voor politieke journalistiek, zeker als ik Wetstraat-journalist Marnix Int Panis in actie zie. Zijn assertiviteit en snelle vragen zijn indrukwekkend. Daarom was ik ook zo enthousiast dat ik een interview van hem mocht bijwonen. Marnix durft de grootste ego’s aan maar blijft zelf bescheiden. Als ze mij nu zouden vragen wie mijn journalistieke voorbeeld is, zou ik toch Marnix durven zeggen, ondanks zijn unieke rijvaardigheden. Maar daar reageert hij simpelweg op: ‘In vijfde versnelling bochten nemen is net zoals in de politiek, snel 180 graden kunnen draaien.’
Anekdote
In de eerste weken van onze stage hebben we de kans gekregen om voor Kiez zelfstandig naar het Kiesfestival in Brussel te gaan. Daar konden jongeren speeddaten met politici. Ik heb toen de kans genomen om aan alle politici hun beste date-face te trekken, aangezien we toch op ‘date’ waren. De ene was er al wat beter in dan de andere, maar het eindresultaat heeft me meerdere keren stevig doen lachen. Ik denk zelfs dat de politici er zelf van genoten hebben om eens wat onnozeler te doen. Eindstand? De keren dat ik hen nog ben tegengekomen trekken ze hetzelfde gezicht weer! Wie kan dat nog zeggen, dat ze op date zijn geweest en flirtfaces trekken naar top-politici?
Oeps, foutje!
Grote schandalen hebben we gelukkig niet veroorzaakt. Maar toen de vermoeidheid van de 9-to-5-job me te pakken had, liep ik toch even de mist in. Na een reportage moest ik de beelden via WeTransfer doorsturen, maar ik lag net iets te comfortabel in mijn zetel. En toen viel ik in slaap. Drie uur later werd ik wakker met een collega die zich afvroeg waar de beelden bleven. Zoals altijd bleef hij met een positieve spirit verder werken, maar een tweede keer zal ik het toch niet snel laten gebeuren.
