Ik zit in een whatsappgroep met twee vriendinnen uit de straat. Vaak sturen we elkaar de vraag ‘iemand zin om mee naar de winkel?’. Dat was voor de coronatijd. Meestal moest er dan maar een van ons echt iets uit de supermarkt, maar de andere twee gingen mee, voor de gezelligheid.
Naar de winkel verloopt nu een heel stuk anders. Ik ga alleen. En niet zomaar voor een reep chocolade of een pak ice tea green. Door de sociale druk van distancing durf ik bijna niet eens meer voor een kleine boodschap naar de winkel. Als je gaat, moet je ook wel een fatsoenlijke reden hebben. Als je geen tasje nodig hebt om je boodschappen te dragen, heb je niet genoeg boodschappen om naar de winkel te gaan.
Ik pak m’n winkelkarretje, want dat is nu verplicht, en loop naar binnen. Ik probeer de mensen die naar buiten komen te ontwijken, maar tijdens rush hour is dat niet even makkelijk. Het lijkt soms wel dat de winkels nu drukker zijn dan voorheen. Ik wil zo snel mogelijk de winkel in en uit zijn. Andere mensen hebben daar duidelijk een ander idee over.
Ik stond laatst in de AH en ging naar de zelfscan-kassa. Lekker zelf scannen, niet met vreemden hoeven praten over hoe het leven nu zo anders is, geen druk om alles snel terug m’n karretje in te laden want ik heb al betaald en de persoon achter me wil ook z’n boodschappen inladen.
Ik doe dat wel bewust. Ik ga bijvoorbeeld niet naar de zelfscan met een volle kar. Sommige mensen denken daar niet hetzelfde over. Er stond laatst een vrouw voor me bij de zelfscankassa’s met een overvolle kar. En ze moest alles nog individueel gaan scannen. Ik snap dat je nu een beetje te paranoïde bent om vreemden je spullen te laten aanraken, maar dit was me toch echt even te overdreven. Ik denk trouwens ook dat mevrouw even vergeten is dat de vakkenvullers ook gewoon haar boodschappen hebben moeten aanraken.
