Mensen komen op de wereld als een onbeschreven wit blad
Dat is toch wat Aristoteles bedoelde met het begrip Tabula Rasa
Geen kennis, vaardigheid en persoonlijkheid
Er zit een dame hurkend op de stoep, ze eet een blikje ravioli
Op haar ondertussen al niet meer witte blad staan er wat onleesbare woorden
of zijn het vlekken?
Rode restjes ravioli
Een roze opgedroogde kauwgum
Een pluizige groene vlek
Een man draait zich loom om
Schenkt de vrouw zijn jas en wat geld
Omstanders kijken oordelend
“Wie zijn wij om iemands blad te veroordelen?”
En de man wandelt loom verder
Het leven neemt een stille vorm aan
Enkel de oranje voorbijvliegende zak toont aan dat de aarde nog draait
Waarom herinneren we ons sommige dingen als gisteren?
En waarom herinneren we ons de dingen van gisteren soms niet?
De dame is buiten adem door haar eigen gedachten
De ademnood van de ziel voel je immers overal
Rode druppels vallen op de grond
Ze snijdt zich aan de scherven van haar eigen bestaan
“Ik heb een verkreukelde geest”
Grijze wolken brengen nattigheid met zich mee
De bruine gangen van de ondergrondse metro bieden bescherming
Ze ziet een jong meisje in een roze tutu huilen
“Excusez-moi” zegt het meisje snikkend
“Ce n’est pas grave” antwoordt de dame en biedt haar een blauwe zakdoek aan
En ze wachten
Ze wachten op morgen, overmorgen, volgende maand, volgend jaar…
Alleen zij wacht op gisteren
Eergisteren, vorige maand, vorig jaar…
Hoe kan ze iemand nieuw worden als ze altijd haar verleden met zich meedraagt?
Tegenover haar staat een scheelkijkende veertig jarige man
“Als je scheel kijkt, zie je zowel het verleden als de toekomst, probeer het maar eens”
Geen succes
De metro stopt voor haar neus
‘Suis moi’ roept het meisje in de roze tutu
Ze stapt niet op,
ze wacht op gisteren
Al wachtend tikt de tijd voorbij
Voor ze het weet is er al 3 jaar gepasseerd
De tijd tikt voorbij al wachtend
“Ben je verloren?” vraagt een man met een rosse baard
Ze mompelt dat ze het niet weet
Hij snipt een wimper van haar gezicht
“Doe een wens” beveelt hij
….
“Ik ben klaar” antwoordt ze beduusd
Hij steekt zijn arm kaarsrecht in de lucht en houdt de wimper nauwkeurig vast
“Ik breng hem weg” verkondigt hij
En met gestrekte benen marcheert hij in de metro die net zijn deuren opende
De dame zit hurkend op de grond van de metro
Een non biedt haar een blikje ravioli aan
“Geloof je?”
“Met Pasen raap ik eitjes” reageert ze
En de non verdwijnt in de menigte
Op de grond van de metro zit de dame hurkend
Er stapt een vrouw met een gele badjas op haar af
“Terwijl mijn was hing te drogen aan de wasdraad waste ik me in de regen”
En de vrouw geeft haar wat propere kleren
“Zo kan je met een schone lei beginnen” voegt de vrouw er nog aan toe
En wandelt terug de regen in
Ze wacht nog steeds op gisteren
Gisteren wordt het beter
Gisteren is drie jaar geleden beseft ze
Gisteren is tijdverspilling
Ze is het wachten moe
Ze sluit haar ogen en hoopt op morgen
“Als je vandaag actie onderneemt, pluk je morgen de vruchten” verkondigt een jongetje die met de krant zwaait
De dame trekt de propere kleren aan
Ze bekijkt haar niet-meer-witte-blad, vouwt het tot een vliegtuigje en gooit het weg
Ze stapt de neergaande roltrap op in de hoop ergens te geraken
Net zoals in dromen blijft ze bewegen op eenzelfde plaats
Ze dommelt in slaap
In een verzonnen werkelijkheid is ze het liefst
In een verzonnen werkelijkheid voelt ze nog steeds zijn hand in het hare
In de droom neemt ze vrede met haar verleden
Het verleden kan je niet veranderen
Uit het verleden kan je enkel leren
Met haar verleden neemt ze vrede in de droom
Ze droomt van morgen en overmorgen, volgende maand, volgend jaar
In de verte hoort ze muziek
Paarse wolken dansen aan de lucht
In de verte ziet ze de toekomst
Een jongeman tikt op haar schouder
“Ik ken je ergens van, je mag kiezen van waar” fluistert de jongeman
Ze denkt goed na en beslist dat hij haar vergeten liefde is
“Wist je dat otters trouw zijn aan één partner?”
“Jij bent mijn otter”
En hij streelt een plukje haar uit haar gezicht
…
“Wist je dat otters elkaars hand vasthouden om niet van elkaar weg te drijven”
“Jij bent mijn otter” vertrouwt ze hem toe
Vandaag zag ze net als de scheelkijkende man haar verleden en haar toekomst
Vandaag nam ze vrede
Vandaag is de enige realiteit
Vandaag zijn wij gewoon wij
“Jij bent mijn otter” zegt hij nogmaals
“Neem mijn hand vast”
En ze rennen de laatste metro in.
Geschreven door Sarah Verhoeven
Illustratie door Hanna Manise
