Dag 14 in quarantaine. Ik begin me meer en meer als Rapunzel te voelen, zo opgesloten hoog in haar toren. Ironisch, als je bedenkt dat Rapunzels toren zich bevindt in het fictieve koninkrijk van Corona. Dat wist je nog niet, hè? Ik heb deze periode tot nu toe gespendeerd op kot. De eenzaamheid begint énorm zwaar door te wegen hier in Antwerpen, wetende dat er thuis twee katten op me zitten te wachten. Maar goed, zondag waag ik me aan de tocht huiswaarts.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik uit mijn raam. Op het dak rechttegenover mij zit elke dag om 16 uur een koppeltje tortelduiven. Ik zie ze knus tegen elkaar aan kruipen en voor even wens ik dan dat ik een duifje kon zijn. Zo warm samen en lekker in het zonnetje, geen flauw benul van wat er allemaal gaande is en waarschijnlijk ook genietende van een fris, CO2-vrij briesje.
Deze week besloot ik een wandeling te maken aan het water. Ik was echter met verstomming geslagen toen ik de mensenmassa aantrof die zich promeneerde op de dijk. Niet alleen, niet met twee, maar tot groepen van 6 mensen toe, die arm in arm wandelden. Nou… Het zijn die mensen die me doen vrezen dat onze geliefde zomer in het gedrang komt. Ook in mijn kringen zijn er mensen die deze crisis niet voor waar aannemen en er ostentatief hun voetjes aan vegen. Zo jammer!
De zomer is verreweg mijn favoriete seizoen. Een frisse pint op een zonnig festival zal er dit jaar waarschijnlijk niet inzitten. Ik heb me er al bij neergelegd. Aanhouder Rock Werchter dacht daar duidelijk anders over. Dinsdag zag ik een promofilmpje verschijnen op hun Facebookpagina met het bijschrift: “100 days to Rock Werchter 2020! Let the countdown begin!” “Dream on, Werchter”, dacht ik bij mezelf, waarna ze overspoeld werden met bakken kritiek. Er volgde woensdag nog een verontschuldiging, maar het kwaad was al geschied.
Toch een geruststelling dat het merendeel doorheeft wat er gaande is. Voor wie nog niet tot dat besef is gekomen, wordt het kinkloppen.
