Vanaf morgen zitten we officieel drie weken in quarantainemodus. Drie vreemde weken. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik niet goed weet wat weer te vertellen. Een dag ziet er eigenlijk altijd hetzelfde uit. Je staat op, je werkt wat voor school, je gaat sporten, je eet, je kijkt TV, je leest, je regelt wat sociale media, je doet het licht uit en de volgende dag ziet er nagenoeg exact hetzelfde uit.
De éénzijdige gesprekken stapelen zich op zoals fraudedossiers in het voetbal. Het gaat gewoon nergens meer over. Ik prijs me wel zeer gelukkig dat ik hier 3 mensen heb om tegen te praten en niet ergens alleen op een appartementje hoef te zitten. Aan die mensen wil ik zeggen, volhouden zoals Michael Jeffrey Jordan dat deed bij de Chicago Bulls, toen hij keer op keer bleef verliezen van de Detroit Pistons. Dan gaan we, uiteindelijk, het coronavirus nekken. We zijn er nog lang niet, dus we zullen hoe langer hoe creatiever uit de hoek moeten komen. Dat moeten we doen voor de mensen die voor ons, op dit moment, de echte strijd aan het voeren zijn.
Wij organiseren vanavond met wat vrienden van de voetbal een online quiz. Het zoveelste initiatief. Gaat dat goed uitpakken? Geen flauw benul van, maar zolang we proberen zit dat wel goed, denk ik.
In mijn directe omgeving is momenteel iedereen nog gezond, dus kennen wij hier geen echte, persoonlijke problemen en proberen er dan maar rink aaneen te verzinnen. Mensen moeten blijkbaar kleine problemen hebben, als er geen grote om handen zijn. Heel triestige gedachte.
Daarom, wil ik uit de grond van mijn hart, alle steun en medeleven betuigen aan mensen die het echt nodig hebben. Mensen die ongewild, onverwacht wel in een moeilijke situatie verkeren.
