Het voetbal verlaten, iets wat ik mezelf nog niet zie doen. François Dominguez deed het, na vele jaren op hoog niveau gespeeld te hebben, verliet hij het voetbal. Hier bij mij voor een terugblik op zijn carrière, François, ex-voetballer bij enkele grote Luikse clubs. Goedemorgen François, kan je je voetbalcarrière in drie woorden samenvatten?
In drie woorden? Passie, plezier en liefde.
Waarom net deze woorden?
Omdat het een en al plezier was voor mij. Ik ben begonnen met voetballen op 7-jarige leeftijd en het was toen al alleen maar plezier. Ik ontmoette al snel veel nieuwe mensen: trainers, ploeggenoten, supporters, … Ik heb de mogelijkheid gekregen om vriendschappen op te bouwen met veel mensen en het was een plezier om dat allemaal te mogen meemaken.
Wanneer stapte je over naar de “grote” clubs in je carrière?
Ik ben ongeveer op 16-jarige leeftijd de eerste keer geselecteerd voor de eerste ploeg. Dit was een grote stap, een doel dat ik voor mezelf gesteld had. In de eerste ploeg staan van de club waar je de hele jeugd gespeeld hebt, is een mooi moment. Al na 3 jaar had ik contacten met clubs zoals Visé, maar ik had niet meteen zin om de club van mijn hart te verlaten. De familialesfeer vond ik geweldig. Op 22-jarige leeftijd ben ik toch vertrokken, naar FC Liège. Net op het moment dat ze promoveerden naar een hogere klasse. Het was moeilijk, maar het leek mij de juiste beslissing en dat bleek achteraf ook zo te zijn.
Vond je het, onder andere door die familiale sfeer, moeilijk om weg te gaan bij je eerste club?
Het was zeker niet makkelijk. Ik had vanaf het begin van mijn carrière tot het moment dat ik vertrok bij dezelfde club gespeeld. Ik was er erg gehecht aan. Ik had er veel vrienden, veel affectie, ik was opgegroeid bij die club. Ondanks dat het vertrek moeilijk was, heb ik er geen spijt van. Iedereen speelt met de intentie om zo goed mogelijk te zijn en zo ver mogelijk te geraken. Dat heb ik ook gedaan.
Na al die mooie jaren ben je op een gegeven moment gestopt met voetballen. Waarom precies?
Familiale redenen, ik heb een dochter en een oudere zoon en ook zij hebben hobby’s. Mijn zoon heeft twee maal per week training en match in het weekend. Mijn eigen trainingen waren nog op andere dagen, mijn vrouw speelt basketbal dus ook zij moet trainen. Als je dat allemaal optelt is het veel. Ik was zelf bijna nooit thuis want ik moest werken en trainen, dus ik zag de kinderen te weinig naar mijn zin. Dat heeft de doorslag gegeven om te stoppen, geen blessure of gebrek aan motivatie.
Was stoppen een moeilijk moment of een zekerheid?
(…enkele seconden stilte) Het was zonder twijfel moeilijk, ookal wist ik dat het niet anders kon. Ik had al in januari aangekondigd dat dit mijn laatste seizoen ging zijn, maar toch bleef het zwaar. Het waren 20 mooie jaren voetbal waar je een punt achter zet, dat is niet zomaar iets.
Heb je ooit spijt gehad van je beslissing om te stoppen?
Nee, spijt is er nooit geweest. Ik heb de goede keuze gemaakt, maar dat wilt niet zeggen dat ik het niet mis. Ik heb niet het gevoel dat ik nog opnieuw wil beginnen dus heb de juiste beslissing genomen. Soms speel ik nog mee met een veteranenploegje, maar daar blijft het bij. Mijn gezin is mijn prioriteit.
Was de periode nadat je gestopt was met voetballen moeilijk voor je?
Het was speciaal om op dinsdag en donderdag thuis te zitten in plaats van te trainen. Zondag was ook anders, die dag was altijd ‘voetbaldag’ voor mij en dat was toen opeens niet meer zo. Het was moeilijk en even aanpassen, maar na een tijdje lukte dat wel. We deden veel dingen met het gezin dus dat was een goede afleiding, om het zo te zeggen. Ik probeerde toen even afstand te nemen van de club en het wat minder te volgen, dat hielp ook goed.
Kijk terug op je carrière, vooral de jaren die je bij de grote clubs hebt doorgebracht. Denk je dat je er meer uit had kunnen halen als je nog was doorgegaan?
Zeker en vast wel, zonder twijfel. De eerste jaren bij FC Liège waren moeilijk voor mij want ik moest voetbal en studies combineren. Daarna vertrok ik voor even naar het buitenland en kon ik dus niet voetballen. Als ik alles op het voetbal had gezet en bepaalde aanbiedingen van clubs had aangenomen, had er zeker meer in gezeten. Al bij al ben ik niet ontevreden over mijn carrière, maar ik had op een 22 à 23-jarige leeftijd zeker opties om op nationaal niveau te gaan spelen.
Wat was het mooiste moment van je carrière?
(…valt even stil) Ik denk dat dit toch de laatste jaren zijn, maar er is me één moment in het speciaal bijgebleven. We hadden een belangrijke competitiematch, op mijn verjaardag en ik scoorde in de laatste minuut de winning goal. Dankzij dat doelpunt promoveerde de club naar een hogere divisie.
En tenslotte, volg je het voetbal nog op de voet of niet meer zo intensief?
Ik ben hevige supporter van FC Barcelona, ik kijk elke match van Barça. Een superfan om het zo te zeggen. Voor mijn eigen club volg ik de resultaten, ga ik soms nog eens kijken en hou ik nog contact met mijn voormalige ploegmaats. Ik zit in alle Facebook- en WhatsApp-groepen dus ik ben van alles op de hoogte. Ik kijk ook Champions League en andere competities, ik kan altijd naar voetbal kijken.
Dus als FC Barcelona-fan, ben je blij na de belangrijke overwinning van gisteren tegen Sevilla?
(…lacht) Zeker en vast, het was een belangrijke match omdat het seizoen tot nu toe niet echt geslaagd is. Ze kwamen terug van een 0-2 achterstand en wonnen met 3-2, zeker een mooie avond. Het is een moeizaam seizoen maar ik sta achter de trainer, hij maakt goeie keuzes en geeft de jeugd kansen. Zo moet het.
