Meer dan 80 medewerkers van het Universitair Ziekenhuis Gent hebben een theaterstuk in elkaar gebokst. Een moderne versie van ‘Antigone’ brengt de campus tot leven. Regisseur Filip Standaert: “Het stuk maakte veel los bij de acteurs.”
Vanwaar de keuze voor het stuk ‘Antigone’ van Sophocles?
“Eric Mortier, gedelegeerd bestuurder UZ Gent kwam met het voorstel. Hij is zelf iemand met een passie voor literatuur. Toen hij een aantal oude stukken herlas, viel hem op dat hij uit de Griekse tragedie zelf inspiratie haalt voor thema’s waar hij vandaag mee bezig is. Hij vroeg ons daarom specifiek om het thema van Antigone nog een keer te behandelen in de versie van Sophocles.”
Hoe verliep de samenwerking met UZ Gent en de medewerkers?
“We hebben dit project gekozen om mensen de kans te geven om te groeien. We leerden de mensen zingen, acteren en door te werken aan de decors leerden ze ook nieuwe vaardigheden aan en werkten ze op een andere manier in een team.
De communicatiedienst organiseerde een oproep voor alle personeelseden, daaruit is snel reactie gekomen. We hebben ze nadien uitgenodigd voor een reflectiemoment waarbij we vanaf het begin al in dialoog te werk gingen.”
Wat geeft jullie inspiratie om het verhaal te moderniseren?
“Het oude stuk begint met een zus genaamd Antigone, in het verhaal sterven haar broers. De ene krijgt een waardige begrafenis en de andere helemaal niet. Dit stuk draait in essentie om je innerlijke stem volgen, omgaan met wetten en het goede proberen te doen. We hebben die dingen uit het oude stuk vastgenomen, geanalyseerd en zo merkten we dat het noodlot van deze familie hier in het UZ Gent elke dag toeslaat.”
“Eric Mortier vertelde aan ons dat de Griekse ‘eed van Hippocrates’ zegt dat je je patiënt de beste zorg moet geven zonder oordeel te vellen. Hiermee zijn we aan de slag gegaan, we hebben het stuk gemoderniseerd in combinatie met de Griekse elementen. Op die manier hebben we een nieuw stuk gemaakt dat sterk geïnspireerd is op het oorspronkelijke. Zo kwamen we op het verhaal over een machtige Gentse familie. Tijdens een wandeling verongelukken de twee broers en geraken ze beide in een coma. We volgen hun verhaal en zien hoe zij voor een dilemma komen te staan en keuzes moeten maken.”
“In de zorgsector ben je altijd bezig met vragen rond genezing en iemand genezen. Een theaterstuk zoals dit zet je aan het denken over wat genezing precies is en wanneer we echt aan het genezen zijn. Dan zoek je hoop bij elkaar en leer je hoe je moet omgaan met je beperkingen. Met die ideeën zijn we ook aan de slag gegaan in onze voorstelling. Daarin zie je ook dat dit theaterstuk zoveel meer betekent dan enkel de opvoering die het publiek te zien krijgt.”
Wil je in de toekomst nog eens zo een project begeleiden?
“Ik zit niet in de positie om dat te beslissen. Ik kan enkel als buitenstaander zeggen dat het proces een enorme impact heeft gehad op de mensen zelf. We zagen dat het een positief en motiverend effect had en dat de mensen kun jeugddroom konden waarmaken. Dat maakt het een heel mooi verhaal. Dus moesten we de vraag nog eens stellen aan onze acteurs, denk ik dat er een groot deel absoluut het nog eens zouden willen doen, want ik denk dat veel mensen hebben ontdekken dat ze een verborgen talent hebben.”
Een blik achter de schermen:
