Het proces van coming-out is niet alleen vertellen aan je omgeving wie je bent en tot wie je je aangetrokken voelt, maar ook om eindelijk openlijk jezelf te kunnen zijn. ‘Voor mijn coming-out was ik verlegen, in mezelf gekeerd en heel introvert. Eens ik het gezegd had tegen de buitenwereld, tegen mijn familie en vrienden, is er een last van mijn schouders gevallen. ’ vertelt Jules Pasdelou (24). ‘Mijn coming-out was moeilijk maar ik weet dat ik geprivilegieerd ben.’
Jules Pasdelou is student Engels aan de Universiteit in Brest en assistent-professor aan Bowdoin College in Brunswick, VS. Hij maakte al deel uit van verschillende LGBT+-verenigingen over heel de wereld. In het Bretoense West-Up en The DC Center for LGBT in Washington werkte Jules mee aan een tolerantere maatschappij waarin de LGBT+-gemeenschap haar welverdiende plaats toe-eigent. Hij heeft een drukbezette agenda, maar Jules weet nog net wat tijd te maken tussen twee lessen in. Hij wil me zijn verhaal vertellen over de zoektocht naar zichzelf en daar offert hij graag zijn pauzes voor op.
Ik zal meteen met de deur in huis vallen: hoe identificeer jij je?
(lacht) Wel dat is een super interessante vraag. Ik heb me altijd geïdentificeerd als homoseksueel, maar mijn zoektocht en studie hebben me meer en meer gedreven om verder te zoeken. Zelfs vandaag had ik lessen over het ontleden van de mannelijkheid en de LGBT+-literatuur in de VS. Ik las onder andere ook boeken van Judith Butler en ik ben tot het besef gekomen dat gender een sociale constructie is. Ik stel me daarom nog steeds vragen bij mijn eigen gender en seksualiteit. Eigenlijk zijn gender en seksualiteit voortdurend in beweging en ik sluit me aan bij die beweging.
Mag ik het dan zo stellen dat je momenteel nog op zoek bent naar wie je bent?
Ik weet dat ik me vandaag identificeer als gay en als man, maar ik denk dat dat zeker kan veranderen. Toen ik 15 jaar was, begon ik me vragen te stellen over mijn seksualiteit. Ik heb me altijd wel wat anders gevoeld dan de anderen. Mijn zoektocht is in verschillende stappen gebeurd. Ik voelde me anders en wist niet goed waarom. De tweede stap was mijn biseksualiteit. Tegen mijn 17de begon ik door te hebben dat ik gay was, de derde stap.
De TikTok-boys van nu zijn de nieuwe mannelijkheid aan het definiëren.
Heeft dat proces je jeugd beïnvloed?
Voor mijn coming-out was ik helemaal anders. Ik was verlegen en introvert. In het middelbaar voelde ik me soms heel alleen. Ik was de enige homo op school en ik kan me nog goed herinneren hoe een jongen tegen me zei: ‘Toi, tu es le pédé du Bahut!’ Wat zoveel betekent als ‘Jij bent de flikker van de school.’ Er waren zo wel wat van die opmerkingen, maar ik heb het gevoel dat de meesten mijn seksualiteit accepteerden. Tegenwoordig zitten we in een overgang. Momenteel geef en volg ik les op Bowdoin College en ik zie hoe open de studenten zijn over hun gender en seksualiteit. Veel meer mensen behoren openlijk tot de LGBT+-gemeenschap. Dat was nog helemaal niet het geval toen ik 15 jaar was. We zijn aan het vooruitgaan en aan het evolueren. Series, films en sociale media zorgen voor een nieuwe mentaliteit. De oudere generaties begrijpen het vaak niet en zijn niet helemaal mee. Maar vandaag zijn jongeren veel meer gesensibiliseerd en open over dit onderwerp. Dat door alle online platformen die voor jongeren ter beschikking staan zoals Facebook, Instagram en TikTok. De TikTok-boys van nu zijn de nieuwe mannelijkheid aan het definiëren. Ze tonen dat ze gevoelig zijn, dat ze dansen, zich met mode bezig houden,… Films, series en sociale media helpen ons op weg naar een nieuw ideaal, vrijheid eigenlijk.
Denk jij dat je dat dat ook nodig had gehad in jouw jeugd?
Ja (zucht), ik weet het moment dat de serie Queer as Folk uitkwam nog zeer goed. In die serie zijn alle personages homoseksueel dus dat was zeer impressionant. Ik denk dat ik dat meer nodig had. De representatie in de media, in series en films zorgen ervoor dat er een normalisering komt in het echte leven. Maar het hoeft ook niet altijd over sociale media te gaan. Mijn ouders zijn bevriend met een homoseksueel koppel. We werden bij hen uitgenodigd om te eten. Ze waren niet persé een voorbeeld voor me, maar ze openden wel mijn ogen naar de mogelijkheid voor twee mannen om een koppel te vormen en samen te wonen. Dat is echt belangrijk voor mij geweest. Het gaat er vooral om dat ze ‘normale’ mensen waren, dat heeft mijn blik verandert.
Hoe is jouw coming-out verlopen?
Het was heel erg moeilijk, niet persé om het te zeggen, maar wel het proces ernaar toe. Mijn moeder nam het bijvoorbeeld zeer goed op. Langs de andere kant was het echt een opluchting, een verlossing. Nadat ik het voor de eerste keer gezegd had viel er een enorm gewicht van mijn schouders. Ik vertelde het mijn beste vriendin van toen als eerst. Ik vertelde het haar omdat ik haar heel erg vertrouwde en ik wist dat ze me niet ging beoordelen om wat ik ging zeggen. Toen ik zag dat ze er normaal op reageerde en dat ze het oké vond, vertelde ik het de volgende persoon. Zo heb ik beetje bij beetje die cirkel van mensen vergroot. Ik wist ook dat ik enorm veel geluk heb. Ik ben opgegroeid in een geprivilegieerd milieu, mijn ouders en familie waren klaar om te horen dat ik homoseksueel was. Bij velen is dat niet het geval, dus daarin mag ik mezelf gelukkig prijzen.
Wat betekent het voor jou om deel uit te maken van de LGBT+-gemeenschap?
Het is zo’n mooie en open gemeenschap. Men beoordeelt elkaar niet en er is er zo veel diversiteit binnen de gemeenschap. Ik heb de indruk dat de evenementen zoals Pride en de specifieke locaties zoals gay-bars en verenigingen overladen zijn met wederzijdse hulp. Dat is het: een plaats voor wederzijdse hulp. De LGTB+-gemeenschap zit vol kunst, film, televisie, Prides en verenigingen. Ik denk dat al die krachten samengebundeld voor een steeds mooiere toekomst gaan zorgen.
