Onder jongeren blijft tatoeëren een ‘hype’ en iets dat makkelijk onder vrienden kan worden gedaan. Ondanks de verlaagde bezoekcijfers door het zelf tatoeëren door jongeren, willen professionele tatoeëerders eer blijven houden aan hun beroep. Vaak zien klanten enkel de ‘mooie’ en ‘positieve’ kanten van hun tatoeages en het tatoeëren als vak. Toch zijn er ook verschillende moeilijkheden binnen het vak. Professioneel tatoeëerder Suzanne Cartel (32) van tatoeagezaak ‘Dark Cartel Ink’ uit Luik getuigt over de hoogtepunten en moeilijkheden van haar carrière als tatoeëerder.
“Ik heb altijd al geweten dat ik tatoeëerder wou worden”, vertelt Suzanne Cartel. “Mijn favoriete bezigheid als kind was tekeningen maken. Het experimenteren met vormen, kleuren en verschillende tekenstijlen inspireerde me enorm. Aangezien die aspecten ook enorm belangrijk zijn bij tatoeages, had ik het gevoel mijn droom job gevonden te hebben; ik word professioneel tatoeëerder. Toen ik mijn eerste tatoeage liet zetten toen ik vijftien was, bevestigde dat moment mijn gevoel.”
Wat kan je vertellen over het moment dat je je eerste tatoeage liet zetten?
“Ik denk dat iedereen wel stress heeft voor zijn of haar eerste tatoeage. Dat was zeker ook in mijn geval. Ik was er wel van overtuigd dat ik er helemaal klaar voor was. Ondanks ik nog minderjarig was, had ik wel goed nagedacht over het ontwerp en idee achter de tatoeage. Ik kroop met een bang hartje op de tafel van de tatoeëerder, maar was enorm blij met het eindresultaat.”
Had je schrik voor vooroordelen over het beroep toen je besliste om zelf in het vak te stappen?
“Aan elk beroep hangen wel bepaalde vooroordelen vast. Zeker als startende vrouw in het vak had ik schrik voor de clichés die ik zou tegenkomen. Toen ik startte met tatoeëren was de tatoeagewereld gedomineerd door mannen. Klanten waren daarom eerst ook ‘argwanend’ over mij als professionele tatoeëerder. Ze hadden schrik dat ik het niet even goed zou kunnen als mijn mannelijke collega’s. In het begin focuste ik te hard op die negatieve ideeën over mij als vrouwelijke tatoeëerder. Daarnaast hebben die vooroordelen er wel voor gezorgd dat ik me hard heb ingezet om me te ‘bewijzen’ tegenover andere collega-tatoeëerders.”
In januari kwam er een verbod op verschillende tatoeage-inkten. Naast vooroordelen een extra moeilijkheid waar jullie als professionele tatoeëerders momenteel mee te maken krijgen. Welke impact heeft dit op jouw werk?
“Het nieuw verbod is een ware catastrofe voor veel professionele tatoeëerders. De meeste onder ons hebben veel inkt rechtstreeks de vuilbak in moeten gooien. We moeten voor onze zaak nu op zoek naar nieuwe kwaliteitsvolle inkt. Dat is een ware opgave. Er zijn maar weinig inkten op de markt die zo kwaliteitsvol zijn als de inkt die we gewoon zijn. Daarnaast moeten we momenteel ook harder letten op de concentratie van bepaalde stoffen in de inkt, zodat we zeker niet buiten de nieuwe regels zouden treden. We hebben tot op heden helaas nog geen even kwaliteitsvolle inkt gevonden.”
Heeft de nieuwe maatregel omtrent inkt ook een impact op je werkwijze?
“We zijn het al jaren gewoon op met bepaalde inkten en kleuren te werken. Nu dat die verboden zijn, is het afwachten welke nieuwe inkten we wel gaan kunnen gebruiken. Uiteraard vragen nieuwe inkten ook een nieuwe manier van werken. In het begin zal het voornamelijk wennen zijn aan hoe de inkten uit de naald komen en hoe ze er uit zullen zien op de huid van mensen.”
Ondanks alle moeilijkheden heb je ook al veel andere mensen blij mogen maken door hen te tatoeëren. Wat vind je een hoogtepunt uit je tatoeagecarrière?
“Eigenlijk is elke tatoeage die ik mag zetten een hoogtepunt. Iedere persoon heeft zijn eigen reden om een tatoeage te zetten. Of het nu gewoon voor ‘de lol’ is of dat er nu een diepere betekenis achter zit, het zijn stuk voor stuk pareltjes. Ik haal enorm veel plezier uit het gevoel van voldoening en geluk dat ik bij mensen zie op hun gezicht nadat hun tatoeage is afgewerkt. Vooral de tatoeages met diepgaande en persoonlijke verhalen blijven me bij. Tatoeages als ode of herinnering aan een overleden persoon, dier of geliefde, laten een diepe indruk na. Ik neem die verhalen vaak ‘mee naar huis’ en ze blijven lang nazinderen in mijn hoofd. Toch geven die tatoeages me ook het gevoel dat ik iets heb kunnen betekenen voor die mensen. Hun geliefde is dankzij mij vereeuwigd op hun lichaam, en dat is een geruststellende gedachte voor mij als tatoeëerder.”
