Hè, hè… Mijn stage is vandaag afgelopen, zeg. Een heus avontuur was dat! En niet altijd eentje dat van een leien dakje liep. Ook dat moet geschreven worden, denk ik dan. Here we go.
Helemaal klaargestoomd door AP – deadlines gewoon, werkdruk gewoon, bloed, zweet en tranen gewoon – stapte ik de deuren van Mediahuis binnen. Trapje omhoog en langs de grote oranje ‘Nostalgie-N’ de redactie binnen. Een weg die ondertussen in mijn geheugen gegrift staat. Eens die deuren binnengewandeld wachtte me een warm team, een fijn gemengd team. Jong, iets minder jong. Vrouwen, iets minder mannen.
Na de introductie, slash rondleiding, dacht ik: nu kan het echte werk beginnen! Ik was helemaal klaar voor het nieuwe avontuur.
Aha! Na drie weken mocht ik invallen tijdens de ochtendshow. Opstaan om 4u ’s morgens, maar het ó zo waard. De uitdaging bij uitstek. En plus mocht ik samenwerken met lieve nieuwslezer Bart. Hij weet het niet, maar ik heb veel aan zijn humor gehad. Dankje, Bart.
Fun fact: tijdens mijn eerste ochtend stond ik om 5u in het bedrijfsrestaurant drie soorten pannenkoeken te bakken voor een experiment rond voordelig winkelen. Dat samen met lieve kok Jordy, die ook al zo vroeg op post was. Alles voor de wetenschap, hè!
Mokerslag
En toen kwam die tussentijdse evaluatie. Ik moest een tandje bijsteken, dat was het verdict. Helaas, viel ik compleet uit de lucht. Wat deed ik mis? De onzekerheden die al bestonden, werden toen zowaar 100 keer groter. Waar ik vroeger mijn hoofd zou laten hangen hebben, besloot ik vanaf dat moment het onderste uit de kan te halen. Fijn die evolutie bij mezelf te merken.
Steun en toeverlaat
Ik heb veel interessante mensen leren kennen. Veel fijne BV’s ontmoet. Denk: K3, Pat & Loredana, Olivia Trappeniers, Jani en Otto-Jan, Coely en – ja, zelfs – Sandra Kim. Maar de meest memorabele kennismaking was met mijn medestagiaire Lotte Sneyders. Zelden voelde ik me zo vertrouwd en geliefd bij een persoon. Zelden voelde ik zo snel een klik. Dankje, Lotte.
Erkenning
Toen mijn stagebegeleider Seb me vroeg wat ik nog graag wou bijleren voor mijn vertrek zei ik vastberaden: nieuwslezen. Daar ligt namelijk mijn ambitie. We doken samen de studio in om wat demo’s op te nemen en een stemtest te doen. En het was een succes! Mijn collega’s waren zodanig lovend, dat – jawel – Nathalie Delporte herself me sterk aanmoedigde bij hen te solliciteren als radiojournalist. Zo gezegd, zo gedaan. Het eerste deel van mijn sollicitatieproces zit erop. Volgende week het verdict.
Dus eind goed, al goed? Brand een kaarsje voor mij.
Gitte
