Tijdens mijn stage had ik een paar enerverende momenten. Die gaven mij het gevoel dat ik vroegtijdig in het werkveld was gevallen. Plots word je geconfronteerd met jezelf: wat heb je de afgelopen drie jaar aan kennis en ervaring opgedaan? En hoe goed en snel kun je dat allemaal in de strijd gooien? En af en toe de grootste vraag: Wie kijkt er allemaal mee en is er afhankelijk van wat jij fabriceert?
Stagelopen is een raar fenomeen. Het voelt soms alsof je als jongetje, met een droom om astronaut te worden, op 8-jarige leeftijd in een raket wordt gepropt en naar de maan wordt geschoten. ‘Ga het maar beleven,’ zegt een knotsgekke NASA-wetenschapper met een stekelig, warrig, gifgroen kapsel tegen je, vlak voordat hij het deurtje dicht doet en met een vuist met zwarte handschoen op de lanceerknop ramt. Met de snelheid van een kogel schiet je het luchtledige in, op weg naar waar je zo lang al wilde zijn, maar zonder enige zekerheid dat je ook daadwerkelijk weer op je twee voeten zal landen. Herkenbaar? Hopelijk wel, ik zie het namelijk maar als een goed teken…
Wanneer voelde ik me dan zo? De eerste week van de stage vooral. Op dag twee vond meteen al de toonaangevende ontmoeting plaats. Rustig zat ik te werken aan de eerste opdracht die ik had gekregen: een interview over een of andere – toen nog – vage handelsbalans van de Verenigde Staten. Om me heen had ik het al hier en daar gehoord: De eigenlijke presentator was afwezig, die zat thuis met Corona. Liesbeth zou vervangen. Liesbeth, Liesbeth, het had me nog niet wakker geschud.
De deur van de redactie gaat open, maar ik ben nog gefocust op mijn introtekstje. “Hoi Liesbeth, fijn dat je zo spontaan kon invallen,” klinkt het links van me. “Geen probleem, ik doe het graag,” antwoordt een stem die ik vaag herken. Ik kijk op en mijn kaak stort zich ter aarde. Ik besef me dat ik de tekst aan het typen ben die Liesbeth Staats straks gaat presenteren, de vrouw wiens knaller van een documentaireserie ik nog geen jaar eerder vol fascinatie heb zitten kijken.
Ondertussen is Liesbeth niet meer de vervanger, maar de vaste presentator van het middagprogramma, en werk ik regelmatig voor haar. Soms voer ik zelfs journalistieke discussies met haar, soms drinken we samen een biertje. Het is gek hoe snel dat went. Maar, heel af en toe, voel ik me toch nog dat kind op weg naar de maan…
