De Onze-Lieve-Vrouwkathedraal in Antwerpen richtte opnieuw het interieur in. Ze doen dit om zich aantrekkelijker te maken voor de toeristen. Waar ligt de grens tussen het toerisme en het geloof? Pastoor Bart Paepen acht de twee werelden te verenigen.
Wat is er veranderd?
“Op het eerste zicht niet veel, omdat de eerste keuze is om mensen de ruimte zoals ze is te beleven. De schoonheid van de architectuur, het licht dat er binnenvalt, enzovoort. We hebben als eerste ruimte gecreëerd en een aantal dingen weggeplaatst. De architectuur dient als de eerste ervaring voor binnenkomende toeristen.”
Wat was de aanleiding om dit te doen?
“De gedurende 10 jaar hebben we, in samenwerking met het KMSKA, een grote expositie gehad van schilderijen uit de 16e eeuw. Wanneer die expositie stopte, moesten we iets nieuws ontvangen.”
Waar ligt de grens tussen het toerisme en het geloof met dit soort beslissingen?
“Dat is de hamvraag eigenlijk. Wat doe je aan publieksontsluiting? Enerzijds voor de mensen die hier als toerist binnenkomen: hoe laat je hun ook voelen, ervaren dat het hier een huis is met een gemeenschap waar mensen zich thuis voelen? Hoe laat je hen anderzijds meer genieten van het ongelooflijke patrimonium hier? Dit is een uitnodiging om de cultuurhistorische waarden te leren kennen, maar ook dieper te gaan naar waarom het hier zo eruit ziet. Wij zijn ervan overtuigd dat mensen los van hun levensovertuiging hier kunnen binnenkomen. Daar proberen we een tussenweg in te vinden.”
Is het volgens u gelukt?
“Dat moet je aan de mensen vragen die hier rondlopen natuurlijk. Ik ben heel blij dat we in die publieksontsluiting gekozen hebben voor het poëtische aspect. Minder uitleggen, minder het verstand aanspreken en meer de verbeeldingen aanspreken. En om dat te doen met thema’s die algemeen menselijk zijn, dat delen we allemaal. Ik word daar zelf gelukkig van en ik hoop andere mensen ook.”
