Voor de eerste keer sinds het begin van de quarantaine heb ik het gevoel gehad dat ik me heb verveeld. Ik begon met veel goede moed en deed elke dag wel een huishoudelijk klusje, ging naar buiten om te wandelen of te lopen, maar voor mij was de lol er al snel af. Mijn dagritme is volledig anders dan aan de start van de quarantaine. Ik sta op, leer voor school en begeef me dan naar mijn computer om daar hert nuttige voor het onnuttige in te ruilen. Goh, onnuttig kan je het ook niet echt noemen, ik houd contact met mijn vrienden en maak wel plezier. De real life avonturen zijn ingewisseld voor virtuele missies.
In het huishouden merk ik ook wel op dat iedereen toch al wat minder voorzichtig is qua aanraking. Logisch wel, want je zit in je eigen bubbel waar constant afstand houden quasi onmogelijk is. De hygiëne wordt wel stevig opgevolgd, ben je buiten geweest, dan was je meteen je handen.
Ik merk ook wel op dat constant in je eigen bubbel zitten me meer en meer frustreert. Waar ik aan de start van de quarantaine samen televisie keek, gezelschapsspelletjes speelde, is het toch wat overgewaaid naar op mezelf zijn. Ik denk dat dat ook wel nodig is in deze situatie, dat je die momentjes voor jezelf echt wel nodig hebt. En zolang de quarantaine duurt denk ik dat ik ze ook zal blijven nodig hebben.
