We leven in bizarre tijden. Dat is het minste wat je kan zeggen als het sociaal leven in héél het land opgehouden heeft te bestaan voor onbepaalde duur. Maar toch moeten wij verder, ook in deze doodse stilte. Wij moeten onze stem laten horen, die een zucht van solidariteit uitdraagt. Wij moeten ons, figuurlijk dan, verenigen. Vandaag zijn we geen Vlamingen. Vandaag zijn we geen Belgen. Vandaag zijn we geen Europeanen.
Vandaag zijn we wereldburgers.
Nog nooit is de wereld zo klein geweest en de afstand tussen geliefden des te groter. Ik had nooit kunnen denken dat mijn laptop op een paar dagen tijd mijn beste vriend zou worden voor de komende weken. En toch is het zo. Skype, Facetime, Messenger van Facebook,… Een ware teistering voor grootouders, een uitdaging die de digibeten onder ons moeten trotseren om het contact met familieleden en vrienden koste wat kost toch enigszins te onderhouden.
De scholen en universiteiten zijn eveneens opgezadeld met de technische wondermiddelen. Al zie je ook daar dat het in de hand houden van de normale gang van zaken niet van een leien dakje verloopt. Sommige docenten lijken er niet eens in te slagen een hapklare, eenduidige communicatie de wereld in te sturen. Het gevolg is dat studenten worden achtergelaten in een gat van onwetendheid, de kasten opvretend, omringd door een berg stress om zich vervolgens te storten op de ontelbare series en films van Netflix.
Maar moeten we ons niet sterk houden in deze bizarre tijden? Moeten we niet met z’n allen gezond blijven? Moeten we niet allemaal samen, ervoor zorgen dat we dat gevaarlijke beestje verslaan? Moeten we niet, met opgeheven hoofd voort varen, roeiend met de riemen die we hebben?
