Een overbeladen sportzomer is in een korte tijd uitgegroeid tot een nachtmerrie voor sportjournalisten. Geen Tour De France, geen Olympische Spelen en geen Europees Kampioenschap voor de Rode Duivels. Het zou een topzomer moeten worden voor de sportliefhebbers maar het coronavirus heeft heel wat roet in het eten gestrooid. Als studenten journalistiek kunnen wij natuurlijk niet anders dan meeleven met de journalisten die maandenlange voorbereiding in rook zien opgaan
Er komt de laatste tijd heel wat kritiek op onze Belgische journalisten. De coronacrisis heeft deze criticasters nog een extra mogelijkheid gegeven om hun nonsens op twitter te plaatsen en hun misplaatste gevoelens te delen met heel hun tijdlijn. Sportjournalisten worden verweten niet origineel te zijn en dat zou zogezegd één van de kwaliteiten van een journalist moeten zijn. Als student Journalistiek weet ik heel goed hoe moeilijk het is om relevante én actuele informatie te delen met de buitenwereld van thuis uit. Als sportjournalist gaat het nog een stapje verder. Hoe kan je nu iemand verwijten zijn job niet te doen als hij de mogelijkheid daarvoor niet krijgt?
Een sportjournalist kan tijdens deze lockdown enkel werken met de middelen die hij heeft, dat zijn dan vooral oude interviews herwerken of een online interview afnemen met een sporter die zelf in quarantaine zit. Dan kan je zeggen “ daar kan toch een leuk verhaal inzitten” maar als je 2 keer een artikel leest over hoe een topsporter de quarantaine overleeft, is de originaliteit daar ook wel af.
Toch is de gedachte dat sportjournalistiek niet leeft in deze periode, compleet fout. De 3 grootste sportmedia uit België, Frankrijk en Duitsland publiceren sinds 1 april gemiddeld nog steeds 20 sportartikels per dag. Dat is opvallend veel als je weet dat sport wereldwijd stil ligt. Opvallend is ook dat ons eigen Belgische sportmedium “Sporza” het opvallend beter doet dan de media uit de buurlanden. Kwaliteit gaat natuurlijk boven kwantiteit in onze sector en we moeten ons natuurlijk niet te veel focussen op die cijfers.
Wat deze quarantaine mij geleerd heeft, is dat mensen in een crisissituatie nog kritischer zijn dan anders. Er is veel minder ruimte voor ontspannende journalistiek en alles moet feitelijk en in verband met Corona zijn, anders is het verspilling van mankracht.
Dit is één enkel voorbeeld op de pagina van Sporza. Er waren er nog tientallen te lezen en als journalist zijnde doet dat geen deugd. Het kan toch niet zijn dat de journalisten die er voor zorgen dat de aandacht af en toe op iets anders gefocust ligt dan Corona, de dupe worden van het probleem.
Echt journalistiek relevant zijn die “keyboard warriors” die op elk mogelijk artikel een dubieuze comment plaatsen zonder zelf research te doen niet. Het toont wel aan dat het een gevoel is dat leeft in onze huidige samenleving. Laat sport nu net de beste bliksemafleider zijn tijdens een crisis en dat is wat we momenteel missen om dat gevoel te laten verdwijnen. Daarom zien we een enorme toename in het aantal joggers die rondlopen of het aantal wielertoeristen dat ons Vlaams landschap “terroriseert” . Mensen willen hun gedachten verzetten aan de hand van sport.
Ik wil later zelf sportjournalist worden en ik kan me echt niet inbeelden hoe moeilijk het op deze moment is om in die positie te staan. De oplossing van vele sportredacties om oude content te recycleren en in een nieuw modern jasje te steken, vind ik oprecht een goed idee. Zo worden er oude matchen uitgezonden met live commentaar op Eleven Sports, Maarten Vangramberen heeft voor Sporza zijn wekelijkse live-interview met een aantal sporters, Telenet biedt zijn betalende sportsectie gratis aan zodat je tijdens heel de quarantaine naar een aantal topmatchen kan kijken uit het verleden en ik kan zo blijven doorgaan. Het kan dan wel zijn dat de echte sportjournalistiek een beetje stilvalt maar daar mogen de sportjournalisten zelf niet de rekening voor betalen. Deze periode toont wel aan wat voor een impact sport heeft op onze maatschappij. Hoezeer het nu een probleem lijkt , zorgt het toch ook veel vaker voor een groepsgevoel en met het EK zelfs een nationaliteitsgevoel. Dus laten we allemaal positief naar de toekomst kijken en uitkijken naar het begin van volgend sportjaar
