Sofie Daneels verhuisde van Vlaanderen naar Wallonië. Dat was voor haar een erg grote verandering, waarmee ze het een tijd moeilijk had. Hoe langer ze in Wallonië woonde, hoe meer ze echter merkte dat het gewest een perfecte match was met haar persoonlijkheid.
Waarom ben je naar Wallonië verhuisd?
We zijn verhuisd omdat mijn man, Pascal, werk had gevonden in Luxemburg. Ik haat verandering, dus we hadden eerst beslist dat hij heen en weer zou reizen. Tijdens de week huurden we een studio en tijdens de weekends kwam hij naar mij in Beerse, waar we woonden tot 2011. Dat jaar vonden we in Bertrix, waar we nu wonen, een huis dat perfect voor ons was. Het was liefde op het eerste gezicht!
Je zegt dat je niet van verandering houdt. Hoe voelde jij je dan toen jullie verhuisden?
Ik was voor ons vertrek erg verdrietig omdat de toekomst op dat moment heel onzeker is. Je waant je in het onbekende. Na een tijdje vind je wel meer plezier in de verhuis. We kampeerden ook af en toe in de provincie Luxemburg, dus het was niet helemaal nieuw. Bovendien zeiden we tegen onszelf dat we het zouden proberen, en zouden kijken hoe het verliep.
Terug verhuizen naar Vlaanderen was nog een optie?
Ja, zeker. We hebben geen kinderen, waardoor het eenvoudiger is om ons heen en weer te verplaatsen.
Hoe is je leven in Wallonië tegenover dat in Vlaanderen?
Het is beter. Ik ben een erg gevoelig persoon, en hier heb ik veel minder stress. Er is minder lawaai en minder verkeer, en omdat ik thuisvrouw ben, kan ik de tijd nemen om confituur te maken of zelf brood te bakken. Ik vind het geweldig dat ik rustiger kan leven. Na alle angst die ik had ben ik erg blij met hoe mijn leven er op dit moment uitziet. Er wonen geweldige mensen in mijn buurt van mijn leeftijd. Zij hielden zelfs een feestje toen we in Bertrix kwamen wonen.
De mensen zijn dan heel sociaal.
Dat eigenlijk niet. Mensen uit te Ardennen zijn erg gesloten, tot ze zich openstellen. Dan krijg je letterlijk de sleutel van hun voordeur. Het hangt er echt van af welke houding je aanneemt. Ik denk wel dat iedereen zich op hun gemak voelt bij ons. In Wallonië is iedereen ook heel vriendelijk. Zo begroeten we elkaar met een kus op de wang, waar ik eerst wel aan moest wennen. In Vlaanderen zeg je gewoon eens hallo of je geeft een hand. Hier is dat anders. Mensen leven op het ritme van de natuur. Dat is leuk.
Je houdt duidelijk erg van Wallonië. Staat terugkeren naar Vlaanderen op het menu?
Nee. Ik denk van niet. We zijn gek op ons leven hier. De natuur, de omgeving, de mensen, de eenvoudigheid van het leven hier… Pascal is lid van een duikclub, ik doe hier zelf ook aan yoga… Het enige wat we uiteindelijk missen is onze familie en onze vrienden die in Vlaanderen wonen. Zeker met de Coronacrisis is het moeilijk om niet naar onze familie te kunnen gaan, wat we meestal één weekend per maand doen. Maar nee, we denken er niet aan om terug te verhuizen naar Vlaanderen. Er is te veel lawaai. Er is iets té veel leven. Hier is het leven tof.
