23 maart 2021
Mohamed El Bachiri, bekend van het boek Een Jihad van Liefde verloor op 22 maart 2016 zijn vrouw tijdens de terroristische aanslag op het Brusselse metrostation Maalbeek. Ondertussen bracht El Bachiri ook een tweede boek uit, De Odysee van Mohamed. Schrijven werd zijn manier om om te gaan met het verlies van zijn grote liefde, Loubna Lafquiri. Een filosofische blik op hoe zijn leven verder ging.
Hoe gaat het vandaag met u?
“Ondanks alles gaat het wel goed, het is natuurlijk een moeilijke periode voor mij. Gisteren was het vijf jaar geleden… Je bent ergens in gegooid, in een drama, een verschrikkelijke gebeurtenis. Het lijkt wel of mijn lichaam een geheugen heeft en weet wanneer het zich weer slecht moet voelen.”
Weet u nog hoe u zich die dag voelde?
“Eigenlijk probeer ik dat moment niet meer voor de geest te houden, het is ook moeilijk om die dag te herinneren… Maar het was verschrikkelijk!”
U heeft ook een boek geschreven, Een Jihad van Liefde. Wat betekent dit boek voor u?
“Mijn boek Een Jihad van Liefde is eigenlijk de basis. In het begin schreef ik als therapie, om mijn pijn te verlichten. In eerste instantie was het een gedicht ter ere van mijn vrouw, Loubna. Een manier om met haar te communiceren en als reactie op de terroristen. Heb je hulp nodig? Schrijf dan en vooral dingen die gebaseerd zijn op liefde. Maar het is vooral een eerbetoon aan mijn vrouw. Het is mijn ervaring van toen en wat daarna gebeurde. Het is een boodschap, van openheid en verdraagzaamheid. Een boodschap die mensen oproept om verder te kijken dan hun neus lang is. ”
Was het schrijven dan een manier voor u om met het leed om te gaan?
“Een manier is veel gezegd, maar het hielp ergens wel. Het was vooral een manier om te reageren, een manier van overleven ook. Ik voelde een noodzaak van te reageren op de terreur en reageren met liefde leek me de meest effectieve keuze. En dan heb ik het niet over de naïeve liefde, maar over de liefde die zowel sterktes als zwaktes kent, werkelijke liefde. Wij mensen zitten vol vragen en twijfels, dat is wat ons mens maakt. En zodra we zekerheden hebben denken we dat we de absolute waarheid kennen en proberen we die op te leggen aan anderen. Het is niet omdat ik Moslim ben dat ik de absolute waarheid ken, het is de waarheid die ik in mijn hart draag. En als ik zie dat het mij verhindert in het zijn en het openstellen tot de ander weet ik dat wat ik geloof niet klopt. En die kritische blik wil ik overbrengen.”
Denkt u dat u anderen heeft geholpen met uw boek?
“Eigenlijk ben ik daar wel zeker van, ik heb van over heel de wereld berichten gekregen. Maar wat me het meeste raakte was dat ik ondanks cultuur, origine en religie zoveel mensen inspireerde.”
U heeft ondertussen ook een tweede boek, heeft u een favoriet?
“Goh, eigenlijk niet. Beide boeken zijn heel bijzonder voor mij. Ze zijn gewoon heel anders. In mijn eerste boek roep ik vooral op tot verzoening, tot eenheid, maar ook tot het verengen van barrières in onze samenleving. Dat we onze menselijkheid en eerlijkheid naar voren mogen brengen. In mijn boek De Odyssee van Mohamed zal je nog steeds mijn boosheid merken. Dezelfde boosheid, alleen was deze toen al wat gezakt. Na mijn eerste boek werd me wel eens verweten dat er teveel liefde was, teveel liefde als reactie op het terrorisme. En dat ik daardoor bepaalde kwesties niet aan de orde had laten komen. Maar er is nog steeds woede, woede tegenover de situatie. Daar heb ik het dan ook over in mijn tweede boek. Net als vele slachtoffers voel ik me enorm in de steek gelaten door de autoriteiten. Daarnaast heb ik het ook over mijn eigen leven, mijn jeugd, hoe ik racisme ervoer,… Maar ik ben vooral kritisch over alles en iedereen rondom mij is, dat is iets wat in mijn boek enorm naar voor komt. Het kan alleen maar je blik naar de wereld verbreden.”
Wat hoopt u nog dat de toekomst zal brengen voor u en uw gezin?
“Ik wil vooral het beste voor mijn kinderen. Dat ze gelukkig zijn, dat ze beminnen, maar ook bemind worden. Met als voorbeeld hun moeder.”
Als u haar nog één ding kon zeggen, wat zou dat dan zijn?
“Dat ik zielsveel van haar hou en dat ik haar verschrikkelijk mis! Dat ze voortleeft in mijn hart, in ons hart en dat van miljoenen anderen.”
