Ik steek net de Belgisch-Nederlandse grens over, huiswaarts. De stapschoenen net opgeborgen, het zand uit mijn bilnaad geklopt en ik moet afscheid nemen van mijn lief. Tot begin april, denken ze. “Zeker tot mei” denken wij en we proberen plannetjes te bedenken waardoor we elkaar toch sneller kunnen ontmoeten. “We moeten ons gezond verstand gebruiken, dus laat ons de richtlijnen maar volgen.” Een laatste knuffel, en ik sluit de deur. Bam. Opgesloten, tot God weet wanneer.
Papa werkt plots thuis. Hij is bankier, wat vanachter je bureautje in je eigen huis ook kan. Hij vraagt mij – ik, die niet stopt met het uittesten van de capaciteit van mijn stembanden, wat ze dan ‘zingen’ noemen – om me in stilte bezig te houden. Dat doe ik. Iedereen toont online trots hoe ze de quarantaine overleven door sport, work-outs, FaceTime-gesprekken met tien vrienden… en ik? Het enige wat ik tot nu toe deed was het aanschouwen van die online-avonturen, in bad Netflix afspeuren en oh ja, ik heb ook al een tapenade gemaakt. Ik weet het, echt iets om trots op te zijn.
De verveling slaat dus toe, en omdat ik daardoor nogal kattig kan reageren, werpt mama me hier en daar de zin “Hé, ik weet dat het moeilijk is, maar je zal je vriend wel snel terugzien” toe. Zij is wat in paniek, want ze is nogal gevoelig voor ‘groot nieuws dat ons leven even stopzet’.
Ook komt ze vaak aangehold met grappige filmpjes, waarvan ze denkt dat ik ze nog niet zag, terwijl ik duidelijk samengesmolten ben met mijn gsm. Ouders die de grappige kant van het internet ontdekken terwijl dat ‘ons’ gebied is. Nog zoiets wat ik vervelend vind aan heel deze toestand.
