Als ik denk aan de voorbije 3 dagen, kan ik dat met een paar
woorden beschrijven:
Ik heb dit onderschat, de mensen zijn egoïstisch, ik was even radeloos,
nu gewoon even doorbijten.
De gedachten die ik in het begin van deze periode had, durf ik eigenlijk niet meer uit te spreken. Ik schaam me er een beetje voor. Ik lachte alles weg, ik stelde zelfs voor om gewoon te picknicken in mijn tuin, ik nam het helemaal niet zo serieus tot de eerste verstrengde maatregelen kwamen.
Toen het nieuws me bereikte dat de school ging sluiten begon het wel echt door te dringen. Ik minderde met mijn uitgaansleven (niet enkel in de avond, maar ook overdag), bleef meer en meer thuis tot ik eigenlijk op een punt ben gekomen (gisteren 20h00) dat ik gewoon binnen MOET blijven en dat ik er niet dood van zal gaan.
Waarom gisteren, 19 maart, 20h00? Op dat moment hing ik uit mijn raam, net als zo goed heel mijn straat, al klappend voor alle zorgverleners die zo hard hun best doen om ons leven te redden. Zij blijven werken voor ons, wij blijven thuis voor hun.
Waar ik wel echt hard van ben verschoten is de manier hoe
mensen hiermee omgaan. Hamsteren. Ik snap het echt niet, hamsteren. De media
heeft al vaak genoeg DUIDELIJK vermeld dat de winkels open zijn en open zullen
blijven. Er is genoeg voor iedereen, is ook heel vaak en heel duidelijk vermeld
geweest. Toch blijven er mensen hamsteren.
Ikke, ikke, ikke en de rest mag stikken. Dit vind ik echt onmenselijk.
Het gekke nieuws waar ik vanochtend mee opstond: “Blijkbaar is er een feestje doorgegaan in de Zure deze nacht”. Dit werd besproken in onze scoutsgroep. Allemaal delen we dezelfde mening: “Maar zijn die achterlijk ofzo?”, nooit had ik gedacht dat er zo’n dingen nu nog zouden gebeuren. Dit vind ik onrespectvol. Een soort uitlachen naar de zorgverleners toe. Absurd.
Dit waren de gevoelens en bedenkingen van de voorbije drie dagen. Ben benieuwd hoe ik me er de komende drie dagen over zal voelen. Hopelijk wat positiever.