Veel binnen zitten, veel organisatorische chaos maar vooral ook veel applaus. De positieve kant van de situatie blijft mij bij. Niet alleen verbetert het klimaat bij wijze van spreken zienderogen, ook zie je veel mensen samenkomen op een niet-fysieke manier.
De gesprekken tussen buren, van het ene balkon roepend naar het andere. Het applaus elke dag om 20u om ons gevoel van respect naar de dokters en verplegers te uiten. Op een vreemde manier is het hartverwarmend. Als je even niet denkt aan alle egoïstische toiletpapier-hamsteraars dan is optimisme zeker mogelijk.
Natuurlijk is het virus wel angstaanjagend, of toch de besmettingsgraad ervan, en toch zijn er nog steeds zoveel mensen die de ernst ervan niet inzien. Het is jammer genoeg geen Hollywood-scenario. Als het je niet kan schelen of je het virus krijgt, oké, maar blijf dan toch maar in uw ‘kot’ zodat je niemand anders besmet. Doe het voor degenen met een auto-immuunziekte of eender welke andere ziekte, of doe het voor zij die al wat ouder zijn.
Hoe kan het dat we mensen nog steeds moeten overtuigen om niet af te spreken met vrienden? De alternatieven zijn er. Mijn vrienden spelen morgen online gezelschapspelletjes, anderen doen een Netflix-party via Skype en mijn ouders zitten momenteel virtueel op café. Optimisme is ongelooflijk belangrijk. Ik zie het als een periode om creatief te zijn: ik ben beginnen sporten, hier thuis zijn we begonnen met do-it-yourself mondmaskers te maken voor zij die het nodig hebben, en wie weet spreek ik vloeiend Frans tegen het einde van deze lockdown.
