Zelfs in tijden van Corona gaat het leven gewoon door: de zon komt nog elke dag op en je oma kan nog steeds niet met Skype werken. Jammer genoeg gaat het leven in de medische wereld ook gewoon door. Naast alle corona patiënten krijgen mensen nog steeds beroertes, zijn terminaal zieken nog steeds terminaal en gebeuren ongelukken nog dagelijks.
Mijn zus studeert geneeskunde en doet momenteel stage op de afdeling Neurologie van het AZ Sint-Maarten in Mechelen. Ze vertelde me dat – in tegenstelling tot de corona-commotie op de intesieve zorgen – het bij Neurologie lijkt op een scène uit een horrorfilm: de afdeling is zo goed als verlaten.
Ik hoor u nu denken: “Hoe kan dat nu? Mensen krijgen toch nog steeds beroertes?” Klopt!
Mensen zitten momenteel met de angst dat geen enkel probleem groot genoeg is om dokters en verplegers mee lastig te vallen. Zo gebeurde het deze week dat zelfs een huisarts eerst naar het ziekenhuis belde om te vragen of ze haar patiënt, die plots niet meer kon praten, naar de spoedgevallen mocht sturen. Dit symptoom – het niet meer kunnen praten – wijst op een hersenbloeding en in normale omstandigheden zou het een evidentie zijn om meteen de ambulance te bellen. Dit moet ook een evidentie blijven. De knieproblemen waar je al 10 jaar last van hebt kunnen nu wel even wachten, maar een levensbedreigend voorval is niet ineens minder levensbedreigend omdat er een pandemie aan de gang is.
