Elke avond kijken mijn gezin en ik het nieuws. Na al een aantal weken in quarantaine te zitten hopen we natuurlijk op een beetje goed nieuws, maar dat laat nog steeds op zich wachten en het ziet er naar uit dat dat nog even zal duren. Ook ik, die eerst sceptisch was over de huidige situatie, begin de ernst van de situatie in te zien.
Afgelopen week heeft ook mijn zus te horen gekregen dat ze technisch werkloos is, maar al bij al krijgt ze een vergoeding dus er is geen reden tot paniek. Ik heb ook tijdelijk geen weekend werk meer en niemand weet tot hoelang. Ik moest ook nog men rugzak komen halen in het café waar ik werkte in hartje Antwerpen en toen kwam het besef dat dit zeer ernstig is. De altijd overvolle Meir was dood en muisstil.
De verveling begint toe te slaan. Enkel schoolwerk houdt me nog nuttig bezig want van afleiding is geen sprake en dat weegt niet enkel op mij, maar ook op mijn gezinsleden. Natuurlijk proberen we er de moed in te houden en proberen we ons bezig te houden met dingen die we anders nooit samen deden zoals gezelschapsspelletjes dus er is toch nog iets positief aan deze quarantaine.
