14 uur, de deadline zit me op de hielen. De moed zinkt me in de schoenen. De stress neemt over. Het wc-papier geraakt op en mijn hoofd is leeg.
Twee kamers verder wordt er haastig getokkeld op het toetsenbord. Beneden wordt er gevloekt over 1 eurocent die mist in de boekhouding. Boven wordt er geroepen over een target links. En ik zit ergens tussen de drie. In een poging haastig te tokkelen begin ik te vloeken, ‘godverdomse corona’. Op tv, op de radio, op straat, op Twitter, … Alleen. Corona.
Een writers block, ja het komt ook voor in tijden van Corona. Dan maar even uitrazen, in de hoop dat die uitputtende 3 km me iets verder brengt dan een blad vol losse woorden afgelost door gezucht. Ik ben nog geen 500 m verder of de eerste confrontatie vindt al plaats. Hey buren, verstopt achter een mondmasker van angst. Een bang knikje kan er nog net af. Godverdomme, weer dat verdomde virus. Na tien minuten passeer ik onze kapper, en opnieuw, ‘wegens COVID-19 zijn wij genoodzaakt te sluiten voor onbepaalde duur’.
Ik passeer de roze wegel die eigenlijk niet meer roze is. De kinderen uit de straat hebben zich uitgeleefd en er een groot krijt kunstwerk van gemaakt. Kleine boodschappen schitteren op het roze asfalt. “Blijven doorzetten, je kan het!” Ondertussen klinkt ook Evy Gruyaert in mijn oren. “Je bent halfweg, goed bezig!” En even vergat ik dat er andere zotten wc-papier rantsoeneren.
Thuis schaar ik me terug achter mijn computer, hopelijk zit er nu wat meer in mijn gedachten. Ik begin te schrijven over een writers block in tijden van Corona. Al snel rollen er heel wat gedachten in een word document. Het aantal woorden in mijn document zuigt alle aandacht naar zich toe. Nog 50 te gaan. Ik denk terug aan de roze wegel “blijven doorzetten, je kan het!” Ja ik kan het!
En zo eindig ik mijn tekst met 1784 tekens.
