Zondag wordt het 21 graden en dat mag ik vieren met een Aperol Spritz. Ooit maakte ik met mezelf de afspraak deze godendrank slechts met enkele weersgesteldheden te mogen nuttigen. Niet dat ik een probleem heb, het moet gewoon speciaal blijven.
Sinds de klok een uur vooruit gedraaid is, zit de zomer me op de hielen. Van nature krijg ik elke avond een energieopstoot, en wanneer de zon mijn woonkamer dagelijkse een aantal extra uren in het zonlicht doet baden, gebeuren er gekke dingen met me. Wanneer ik dan in de ochtend mijn eerste stappen zet op mijn dakterras en moet constateren dat de echte warmte nog moet komen, vind ik het telkens weer moeilijk om niet teleurgesteld te zijn.
Hoopvol zou ik toch met enkele vrienden op een terras zitten. Mijn handen zo koud dat ik nauwelijks een sigaret gerold krijg. Genietend van de zon op mijn gezicht. Iemand zou me vertellen over een nieuwe love-interest, iemand anders over een al dan niet geslaagde date. Want hoe ver de mens en de natuur ook uiteen zijn gegroeid, eens de lente voor de deur staat wil iedereen even zijn vleugels uitslaan.
Voor de veiligheid van iedereen stellen we onze terrasbezoeken even uit en houden we onze vleugels nog even strak gespannen. Maar als ik zondag op mijn dakterras kruip met een Aperol in mijn hand en mijn voeten genesteld in mijn grasmat, lijkt dit me allemaal plots niet meer zo erg. Alleen zal ik deze keer zorgen dat ik niet nog moet koken.
