Ik merk een lichte verandering in mentaliteit. Velen beginnen de positiviteit op te zoeken. Zo ook ik, de eeuwige pessimist, begin te snakken naar elke vorm van positiviteit. Gedaan met het zelfmedelijden. De quarantaine gaat nog wel even duren, we kunnen er dus maar beter gewoon het beste van maken.
Positiviteit en geluk zitten tegenwoordig in de kleinste dingen. De zon die naar binnen schijnt, de vaas met bloemen op tafel, een videochat met vrienden,… elke vorm van normaliteit, elk klein ding dat weer “normaal” lijkt, geeft hoop. Want ook al lijkt het niet zo, deze periode zal eindigen. En velen onder ons gaan een compleet ander mens zijn. Want het is waar wat ze zeggen: je komt jezelf tegen. Ik dacht altijd dat ik best op mijn eentje kon zijn. Dat sociaal contact niet het belangrijkste was voor mij. Boy was I wrong…
Ik besef dat ik met de verkeerde mindset naar deze periode keek. Ik voelde mij opgesloten, vervreemd van de buitenwereld en alles wat voor mij “normaal” was. Maar deze periode is de perfecte gelegenheid om alles op een rijtje te krijgen. Om uit te rusten, je werk af te krijgen en, voor mij persoonlijk, de band met mijn gezin te versterken. Één minpuntje: mijn anders droge en sarcastische humor begint te veranderen in de humor van mijn ouders. Ai…
Ik merk ook dat velen op zoek gaan naar connectie. Wandelaars die elkaar begroeten met een knik, een lach of zelfs een vriendelijke “goeiendag” op zijn Willebroeks. Niet dat de mensen in mijn dorp niet vriendelijk zijn, maar deze vriendelijkheid is vaak een stap te ver. Tot nu dus.
Ik geloof nu dat we hier misschien wel allemaal samen sterker uit kunnen komen. Dat we beseffen dat het ook anders kan en dat we ons “normale” leven misschien toch beter moeten koesteren. Want het kan snel veranderen, dat is duidelijk.
