Afgelopen week merkte ik dat niets nog vanzelfsprekend is. Het dagelijks leven werd relatief. Contradictorisch leerden we ooit in psychologie over Maslow en zijn Pyramide van behoeftes. Moet deze de vuilbak in? Of krijgt COVID19 een aparte vermelding zodat we al onze behoeften kunnen blijven bevredigen. Toch blijft de wereld van het hoederecht in onze familie verder draaien.
Als een speelbal vertrekt mijn zus bij onze vader en komt even later aan bij onze moeder. Ikzelf ben bespaard van deze verplichting omwille van mijn relatie. Mijn zus, reeds 26 en afgestudeerd, doet nog steeds wat van haar wordt verwacht. Met tegenzin trekt ze van quarantaine naar quarantaine. Een goed hart dat niet in staat is te kiezen, besluit om niemand te kwetsen buiten zichzelf. Belast met zware stress door de verwachtingen van onze moeder werd ze ziek en maakte koorts daags voor de verplaatsing.
Ik breng de gehele periode van quarantaine door bij mijn vader. Dus ik vroeg haar om te blijven. Mijn moeder en haar vriend behoren beiden tot risicogroepen omwille van diabetes en leukemie. Toch werd er van haar verwacht om de verplaatsing te maken. Blijkbaar is gezondheid ondergeschikt aan de eenzaamheid die een lockdown met zich mee brengt. Vol ongeloof en frustratie zagen ik en mijn zus hoe onze moeder deze situatie verkeerd inschatte. Ondertussen is mijn zus koortsvrij vertrokken en zit ik met het gevoel dat niet alle gezinnen dichter bij elkaar komen tijdens deze ongewone periode.
