Covid-19 heeft ons land in zijn greep en terwijl iedereen het werk verplicht neerlegt, werkt de zorgsector dag en nacht door. Onder hen ook jobstudente Lien Maréchal (20) die haar steentje wil bijdragen in deze bizarre tijden.
Bewoners in woonzorgcentra krijgen al vier weken lang geen bezoek meer en dat begint stilaan zijn tol te eisen. ‘De bewoners zijn ons dankbaar voor het gezelschap en de verzorging. Maar niets kan het gemis voor hun familie verhelpen’, zegt studente Lien Maréchal. Sinds de sluiting van de scholen op 13 maart staat Lien elke dag paraat voor de bewoners van het woonzorgcentrum Hollebeek op het Kiel. Door het overheersende angstgevoel willen sommige zorgverleners niet gaan werken waardoor woonzorgcentra met een personeelstekort kampen. ‘Natuurlijk ben ik wat bang maar daar probeer ik me over te zetten. De rusthuisbewoners zien enorm af van de hele situatie en in deze bizarre tijd probeer ik er voor hen te zijn.’
Van onderbemande verdiepen tot een tekort aan beschermende kledij
Soms gaat het er chaotisch aan toe in de woonzorgcentra en moet het personeel improviseren om het werk zo goed mogelijk te verdelen. ‘Momenteel zitten er enkel coronapatiënten op het vierde verdiep. Hopelijk blijft dat zo.’ Uiteraard wil niet zomaar iedereen zich blootstellen aan het virus. Door een tekort aan personeel wordt soms een volledig verdiep toegewezen aan slechts één of twee werknemers. En dat is veel te weinig volgens Maréchal.
Naast voldoende personeel is beschermende kledij een must-have. Toch beschikken niet alle woonzorgcentra over een voldoende voorraad aan mondmaskers. Dat lossen ze op met een goede dosis creativiteit. ‘In het begin van de lockdown moesten we zelfgemaakte mondmaskers dragen met daarin maandverband als extra bescherming.’ Een oncomfortabele oplossing volgens Lien. ‘Ik kon amper ademen en kwam elke dag thuis met barstende hoofdpijn’, zegt ze. Gelukkig kan ze nu gebruik maken van gewone wegwerpmondmaskers. ‘Dat maakt onze job een heel stuk dragelijker!’
Een hart onder de riem
Tijdens de eerste weken van de lockdown werkte Lien zes dagen in de week en dat viel haar zwaar. ‘Op het einde van de dag ben ik moe maar blij dat ik een verschil heb kunnen maken voor mijn bewoners’, zegt de twintigjarige. Ondertussen heeft ze besloten om minder uren op te nemen zodat er een goede balans is tussen haar schoolwerk en studentenjob.
Liens ouders werken in de zorg en weten dus als geen ander welke chaos er momenteel heerst binnen de zorgsector. ‘Mijn mama werkt op de corona-afdeling in het UZA en mijn papa werkt in een psychiatrische instelling. Ze begrijpen dus heel goed hoe chaotisch het eraan toe gaat achter de gesloten deuren van de zorg.’ Gelukkig kan Lien terugvallen op haar familie en collega’s als het even wat moeilijker gaat. ‘We zitten allemaal in dezelfde situatie waardoor we er goed over kunnen praten. Als het op mijn werk even niet gaat, laat ik dat aan een collega weten en neem ik even tijd voor mezelf.’ Thuis probeert Lien zoveel mogelijk te ontspannen. ‘Ik probeer zoveel mogelijk me-time te nemen door bijvoorbeeld een film te kijken. Dan kan ik helemaal tot mezelf komen en heb ik weer energie voor een nieuwe werkdag.’
