— Leven in een wereld zonder je familie.
Mijn zus, Bruna Lambrecht, is vijftien jaar en vertelt over het grote gemis van haar “boemie en boempie” uit Grobbendonk. Bruna verloor exact een jaar geleden haar papa. Sindsdien is de band tussen haar en haar grootouders nog sterker geworden. “Zo lang mijn grootouders niet kunnen zien, dat vind ik misschien wel het moeilijkste tijdens deze periode.”
Bruna Lambrecht is een puberende vijftienjarige uit Kontich en ook zij is de lockdown ondertussen kotsbeu. Bruna nam een jaar geleden afscheid van haar papa. Dat maakt de quarantaine rond deze periode extra moeilijk. Sinds haar papa’s vertrek is de band tussen haar en haar grootouders nog sterker geworden dan voordien. “Boemie en boempie zijn altijd heel fel aanwezig geweest in mijn leven. Nu is het echt heel moeilijk om ze zo lang niet te zien.” Ook haar vrienden en vriendinnen worden heel erg gemist.
Gelukkig is er de mogelijkheid om met boemie en boempie te Skypen. Boemie haar kleinkinderen hebben haar ooit geleerd hoe ze een Iphone moet gebruiken en heeft dus gelukkige mogelijkheid om te videobellen met de familie. Maar niet alle grootouders hebben dat geluk. “Ik ben blij dat ik ze soms toch eens via het schermpje kan zien, maar na een tijdje heb je toch wel nood aan dat fysiek contact.” Om de quarantaine iets “spannender” te maken, sturen Bruna en haar grootouders nu ook brieven naar elkaar. “Het is heel lang geleden dat ik nog een brief heb gekregen, maar tijdens de quarantaine vind ik dat wel leuk. Het is nog een extra communicatiemiddel.