Eigenlijk is Halloween geen feest voor de levenden, maar voor de doden. De Kelten geloofden dat hun nieuwjaar Samhain (Halloween) de dag was waarop de geesten vrolijk rondspookten, op zoek naar het dodenrijk. Hedendaagse heksen hebben deze feestdag opgenomen in hun cultuur. Een beginnende “babyheks” genaamd Feena vertelt over haar ervaringen met hekserij en hoe de dood altijd nauw contact met haar hield.
Feena (23): “Met Wicca ben je het hele jaar bezig, en niet een enkele periode in het jaar. Er zijn wel bepaalde rituelen tijdens Halloween. Ik voel dat de energie sterker is rond Halloween, maar dat is iets persoonlijk.”
“Heksen zijn trouwens niet zo van die oude vrouwtjes met wratten en een neus die even puntig is als haar hoed. De moderne heks is iemand die veel met de natuur bezig is en met de oorsprong van dingen. Er zijn verschillende soorten heksen: je hebt er die tarotkaarten leggen, je hebt heksen die met geesten bezig zijn of met flora, mineralen en kaarsen. Ik ben met van alles en nog wat bezig, omdat ik nog wat aan het zoek waarop en ben. Vooral planten interesseren me. Alles wat met geesten te maken heeft, laat ik op me afkomen, ik ga er niet actief naar op zoek.”
Spoken zien
“Als het over geesten gaat, voel ik heel snel aan of iets goed of slecht is. Ik heb namelijk al van kinds af aan schimmen van geesten kunnen zien en met ze gesproken. Tijdens m’n puberteit is dat gestopt, maar nu begint het stillaan terug te komen. Als ik dan voel dat het slechte energie is, wil ik er eigenlijk niets mee te maken hebben. Demonen en dergelijke interesseren me wel, maar die dingen moeten niet in m’n leven blijven. Die dingen kunnen zich aan je vastklampen en niet meer loslaten.”
“Maar het zijn niet altijd enkel slechte vibes natuurlijk. Toen ik vorig jaar verhuisde naar De Haan, voelde ik meteen da de energie in het huis helemaal goed zat. De man wiens huis we overkochten moest naar een rusthuis. Ik had op een avond een sleepover met een vriendin. M’n vriendin viel als een blok in slaap, maar ik geraakte maar niet ingedommeld. Ik wist niet dat de vorige bewoner net overleden was maar ik voelde me bekeken. Ik voelde me niet echt op mijn gemak, maar het voelde ook niet eng aan. Plots zweefde er zo’n lichtgevende, witgele bol voor mijn neus. Ik zei meteen: ‘Ah hey!’. En met een flits was de bol even snel weg als ze gekomen was. Daarna viel ik meteen in slaap. Toen ik ‘s ochtends de keuken binnenwandelde zei m’n moeder dat de man wiens huis we hadden gekocht, ’s nachts was overleden. Ik ben er van overtuigd dat hij nog een laatste bezoek wilde brengen aan z’n huis, alvorens hij afscheid nam van alles.”
| Colofon | Naam | |
| Tekst |  | Thabo Xulu |
| Eindredactie tekst |  | Marlies Luyten |
| Eindredactie online |  | Marlies Luyten |
