Vrouwenemancipatie is een wereldwijde beweging voor de rechten van vrouwen, maar als we in de ultra-orthodoxe joodse gemeenschap van Antwerpen gaan kijken lijkt het alsof de tijd is blijven stilstaan. Bij ons gaan vrouwen werken en verder studeren terwijl in de joodse gemeenschap de vrouw vanaf de menstruatie wordt opgeleid tot huismoeder. Heeft dit te maken met gelijkheid of puur een kwestie van traditie?
De sjadgen
De joodse gemeenschap van Antwerpen is een gemeenschap van ultra-orthodoxe joden. Bij deze gemeenschap worden twee huwelijkspartners aan elkaar voorgesteld via een sjadgen, “een huwelijksmakelaar”. Na instemming en stevige onderhandeling wordt er een verdrag ondertekend door de twee vaders. Na het ondertekenen zijn de twee huwelijkspartners officieel verloofd, er volgt een feestmaal waar vrouwen en mannen gescheiden aan deelnemen.
De dans met de bruid
De huwelijksplechtigheid bestaat uit drie fasen: een receptie in het gebedshuis, de huwelijksceremonie en een groot banket. De zaal wordt door een scherm in twee verdeeld, alle mannen moeten een keppeltje dragen en de vrouwen moeten zich zedig kleden. Op het huwelijksbanket zijn de mannelijke vrijgezellen niet uitgenodigd. Dit komt door de dans met de bruid, een moment waarop het scherm even wordt weggenomen. De dans met de bruid is een traditionele dans, waarbij enkele mannen met haar mogen dansen.
Verschil tussen ultra-orthodoxe en orthodoxe joden
Meisjes worden opgeleid tot hun 16 – 17 jaar tot huisvrouw en zijn dan klaar om te trouwen, ze studeren ook niet verder. De joden hebben ontdekt dat je met vrouwen met diploma’s alleen maar last hebt, vertelt Ludo Abicht ons tijdens een interview. Hij bedoelt hiermee dat er toch een redenering moet zijn dat vrouwen opgeleid worden om moeder te zijn en mannen gaan verder studeren. We moeten hier wel het onderscheid maken tussen ultra-orthodoxe joden en orthodoxe joden, bij de orthodoxe gemeenschap is dit niet meer relevant, vertelt Mevrouw Iarchy-Zucker. In een orthodoxe gemeenschap zijn mannen en vrouwen gelijk al heeft wel iedereen zijn eigen taak. Het merkwaardige in de ultra-orthodoxe gemeenschap is dat de vrouwen in deze gemeenschap hier geen enkel protest tegen inbrengen. Dit kan komen omdat de gemeenschap in Antwerpen geen westerse tv kijkt. Ze leven binnen onze gemeenschap in een eigen wereld.
Tradities
“Er is één trouwfeest op de Belgiëlei en de kranten staan vol”
De ultra-orthodoxe gemeenschap in Antwerpen bestaat vol met tradities. Het huwelijksfeest en de 8 dagen lange Pesach (Joods paasfeest) zijn hier voorbeelden van. Door corona zijn deze tradities dit jaar iets anders verlopen, toch probeert iedereen er het beste van te maken De synagogen zijn dicht, en trouwfeesten mogen niet meer. Ondanks alle regels houd niet iedereen zich aan de maatregelen, dit was te zien bij een Joods trouwfeest op de Belgiëlei. Mevrouw Iarchy-Zucker meldt hier wel bij dat het gaat over één trouwfeest op de Belgiëlei en dat dit niet opweegt tegen de hoeveelheid haatmails die binnen zijn gekomen. Ze wijst hier naar de media die te veel aandacht heeft gegeven aan één trouwfeest en hierdoor de hele joodse gemeenschap in een slecht daglicht stelt. Tegenwoordig is de joodse gemeenschap hier voorzichtiger in en nodigen ze voor Pesach slechts 1 extra persoon uit. Zoals de traditie het wilt neemt de vrouw alle voorbereidingen voor haar rekening.
