Het was de zomer van 2019. Mijn vriend, Max, was aan het werk in de tuin. Ik kon de geur van het pas gemaaide gras ruiken, tot aan de deuropening van ons zelfgebouwde huis. We woonden er net drie maanden, ik was er dol op. We hadden samen alle meubels uitgekozen en waren verliefder dan ooit tevoren. Onze toekomstplannen werden eindelijk werkelijkheid.
Toch had ik een buikgevoel dat er iets niet goed zat. Ik had alles wat ik wou, maar ik was niet gelukkig. Wanneer mijn vriend me die avond zou aankijken en zijn twee prachtige, goudbruine ogen de mijne zouden kruisen, zouden mijn ogen niet meer fonkelen zoals ze vroeger deden. Ik word er misselijk van. Ik voel me schuldig. Hij heeft zo hard gewerkt voor alles wat we hebben. Ik wou dat ik hem kon bedanken, maar in plaats daarvan heb ik hem verraden.
Ik kwam er gisteren achter dat ik zwanger ben, ik heb het hem nog niet verteld. Het zou ons eerste kindje zijn, als ik het ondenkbare niet zou hebben gedaan. Mijn man was twee maanden geleden op zakenreis naar Japan. Ik was uit met vriendinnen voor de verjaardag van mijn beste vriendin, ze werd 25. We hadden veel gedronken, want we hadden de dag erna vrij genomen. Kelsey had iets leuks bedacht en ze wou ons herinneren aan hoe leuk we het hadden tijdens ons studentenleven. Dus we namen net zoals vroeger xtc. We dachten dat het niet zoveel kwaad kon, zo oud waren we toch nog niet, we konden wel tegen een stootje. Maar later die avond zou ik iets doen waar ik enorm veel spijt van zou krijgen.
Op een bepaald moment komt Pieter binnen, mijn high school crush. Ik had hem al zeker vijf jaar niet meer gezien. Mijn oog viel meteen op hem en… ik voelde het weer. Die fonkelingen in mijn ogen, de sprongetjes die mijn hart maakte en de vlinders in mijn buik. Meteen werd ik misselijk, want dit mocht ik niet voelen of denken. Ik had een relatie. De alcohol en xtc maakten het er niet gemakkelijker op. Ik zocht de wc op en dacht dat een beetje verfrissing wel zou helpen. Tot ik terug in de spiegel omhoogkeek en twee grote ogen me aanstaarde in de reflectie. “Pieter”, zei ik, en ik staarde hem aan. Bewegen kon ik niet meer, ik was volledig verstijfd. Zijn reflectie kwam steeds dichter. Ik nam diep adem en draaide me om. “Silke”, zei hij terug. “Ik had nooit gedacht dat ik deze kans nog zou krijgen, maar ik wil je vertellen dat ik je altijd al een fantastische vrouw heb gevonden. Maar zo een mooie vrouw als jij zal wel niet meer single zijn”. Ik wist niet wat te zeggen, ik stond met mijn mond vol tanden. “Uhm”, stotterde ik. Voor ik het wist raakten zijn zachte, dikke lippen de mijne. Ik kon niet meer terug en eigenlijk wou ik dat ook niet.
We eindigden in zijn hotelkamer, met een fles whisky die we oppikten in een nachtwinkel in Antwerpen. Nadien gingen we nog even aan de kaaien zitten en luisterden we naar het water dat zachtjes tegen het dok aanklotste. De xtc zorgde voor een euforisch gevoel en ik voelde me zo weer 21, net als toen. De ochtend daarna was een heuse domper. Ik werd wakker met een gevoel alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Ik keek langs me en ik zag een man, die niet mijn vriend was. Een schuldgevoel zorgde voor een krop in mijn keel en een knoop in mijn maag. Ik rende naar de badkamer en de pasta vongole van de vorige avond eindigde in de witte porseleinen bak. Net op tijd. Ik kon niet geloven dat ik Max had verraden. Hoe kon ik hem zo verraden? Eenmaal terug thuis besloot ik het voor mezelf te houden. Het had geen zin om hem te kwetsen voor iets dat nooit meer zou gebeuren. Pieter was verleden tijd, hij hoorde bij mijn studentenleven en ik zou hem nooit meer toelaten in mijn leven. Ik wilde Max niet ongerust maken over iets dat het niet waard is.
Maar twee weken later kwam ik tot een verontrustende ontdekking. Mijn menstruatie was laat, dus ik snelde naar de apotheek voor een zwangerschapstest en ik vreesde voor een positief resultaat. Niet dat ik geen baby wilde, maar wat als het niet Max’ kind was? Hoe ging ik hem dit ooit vertellen? Wat als hij me nooit zou vergeven? Opnieuw vulde mijn hele lichaam zichzelf met schuldgevoelens en pijn. Hoe had ik het ooit zover kunnen laten komen? Het waren de traagste minuten van mijn leven, wachtende op het testresultaat. Toen de tijd om was, draaide ik de test om en mijn grootste bekommernis was werkelijkheid geworden. Wat moest ik in godsnaam doen?
Ik besloot later die dag naar Pieter te gaan. Ik moest snel zijn, want Max kwam die avond terug van zijn zakenreis. Pieter stemde in om een vaderschapstest te doen. Dit kon wanneer ik 9 weken zwanger zou zijn. Ik maakte dus een afspraak bij de dokter om mijn bloed te laten testen en te achterhalen hoe lang ik al zwanger was. Die avond kwam Max thuis van zijn reis naar Japan. Hij was zo blij om me terug te zien en had mijn lievelingsparfum gekocht op de luchthaven. Hij had geen idee wat er aan de hand was. Ik zei dat ik me niet lekker voelde, moe was en ging vroeg naar bed.
De volgende ochtend, nadat Max naar zijn werk was vertrokken, ging ik naar de dokter. Mijn bloed werd afgenomen en ik kon de dag erna bellen voor de uitslag. Die kwam negatief terug. Ik was helemaal niet zwanger. De test had het fout. Ik begreep er niets van. Ik dacht ook dat ik blij en opgelucht zou zijn, maar ik voelde een teleurstelling. Ik was helemaal niet zwanger, dus ook niet van Max. Achteraf voelde het als een opluchting en ik probeerde er niet meer aan te denken. Ik gaf het een plaats en werd opnieuw gelukkig met Max. Ik heb het hem nooit verteld, want er is daarna ook nooit meer iets gebeurd. In 2020 kregen we een dochter, Nelle, ze was prachtig. Ze was de mooiste baby die ik al ooit had gezien. Ik vond mijn geluk terug bij Max, in ons huis, met onze dochter. Alles waar ik ooit van droomde.
