Na acht weken stage lopen bij de online redactie van de Gazet van Antwerpen beleef ik nog altijd de fierheid bij het zien van mijn naam op hun website. Ik draaide automatisch mee in een hechte redactie en beleefde hoe het voelt om mijn eigen artikels te zien verschijnen op die befaamde website.
Lap, de stage waar ik op en top nerveus voor was, maar tegelijk naar uitkeek is al afgelopen. Het waren acht weken van dolle pret, onzekerheid, blijdschap en fierheid. Want wie wordt er nu niet fier om zijn naam te zien staan op dé website van de Antwerpse krant? Ik noem het “vereeuwigd zijn met de Gazet”. Want geef toe, alles wat op het internet staat, gaat er niet snel af. Mijn naam dus ook niet, en daar ben ik supertrots op.
Een bijzondere ontmoeting
Acht weken geleden, op 9 februari om precies te zijn, stond ik bloednerveus te bellen op het knopje voor de schuifdeuren van Het Mediahuis zodat ze me binnen konden laten. Ik moest langs de balie om mijn badge af te halen die ik elke dag zou gebruiken om me binnen te ‘biepen’ door de poortjes. Met ietwat bibberende knieën begaf ik me naar de balie en overhandigden ze me mijn badge en mijn drinkbus (die ik nu overal mee naartoe neem). Dan was het zover. De nieuwsmanager van die dag pikte me op aan de balie om samen naar de IT-afdeling te gaan om mijn laptop op te halen.
Na tien minuten sukkelen met mijn wachtwoord van 16 karakters in te vullen, gingen we naar de redactie van de Gazet van Antwerpen. Na een korte rondleiding maakte ik kennis met alle online redacteurs en sommige schrijvers van de krant. Ik kon met iedereen snel overweg en praatte in ‘no time’ mee in het vloeiende ‘Antwaarpse’ dialect. Alvast sorry voor de docenten die zoveel moeite deden om me mooi algemeen Nederlands te doen praten. Het was dus een fijne start van de stageperiode waardoor ik er superhard naar uitkeek naar wat er te leren viel in de komende weken.
Mijn eerste publicatie
Mijn eerste artikels waren vol liefde gemaakt, want ik schreef mijn eerste twee stukken over Valentijn. Na heel wat restaurants af te zitten bellen in de hoop dat iemand een pauze heeft tussen al de horecadrukte, mocht de tekst online nadat de nieuwsmanager die had nagekeken. Side note: ze vond mijn verhaal mooi en er zat een goede inhoud in, yey! Natuurlijk zat daar nog andere feedback bij, zoals wat de werkpuntjes waren, maar dat is helemaal normaal voor een eerste artikel. Dan mocht het eindelijk online, ik vroeg alles dubbel na of ik het wel juist deed en of ze zeker waren dat dit, mijn tekst, online mocht.
*Klik*, dan stond het opeens op de website van de GVA. Wat volgde was een korte communicatie richting mijn familie met de boodschap dat iedereen meteen mijn stuk moest gaan lezen. Dat gebeurde trouwens bij elke artikel dat online kwam met mijn naam. Ik vind het nog altijd gek dat mijn naam bij tientallen artikels staat op de site. Da’s om nooit te vergeten, zoiets.
Veel geleerd
Dé taak bij uitstek op de online redactie was artikels overzetten van de zusterkranten: Het Nieuwsblad, Het Belang van Limburg en De Standaard. Vooral van Het Nieuwsblad werden bijna alle stukken overgenomen, omdat die ongeveer dezelfde doelgroep heeft als de Gazet van Antwerpen.
Naast artikels overnemen van Belga en de zusterkranten, kreeg ik ook de kans om elke week wat eigen artikels af te leveren en online te plaatsen. Soms gaven de nieuwsmanagers me taken om mensen op te bellen of een artikel te schrijven met behulp van informatie uit andere stukken. De thema’s daarvan waren ook niet altijd dezelfde, dat ging van een politiek onderwerp naar showbizz en dan terug naar het stikstofdossier dat voltooid werd tijdens mijn stageperiode.
Ik merkte dat ik in het begin wat moeite had met een stuk te perfectioneren dat ging over de stikstofcrisis, want om eerlijk te zijn, dat onderwerp lag ver van mijn bed. Dat maakte het moeilijker om een mooi artikel af te leveren. Maar gelukkig kwam dat allemaal goed door de feedback die ik wekelijks kreeg op mijn artikels. Het kon soms moeilijk zijn om te zien dat ik het even niet goed deed, maar met feedback werkte ik mezelf terug naar boven en zorgde ervoor dat ik in de toekomst met die feedback aan het werk ging. Et voilà! Tegen het einde van de periode kreeg ik steeds minder en minder werkpunten op mijn artikels. Yes!
Anekdote
Op mijn derde stagedag belde ik een aantal restaurants op om te horen of zij iets speciaal deden voor Valentijn. Eén reactie van een restaurantuitbaatster blijft me tot deze dag nog altijd bij. Na een interessant gesprek over hoe haar restaurant met gedempte lichten de liefdesdag zal vieren met een romantisch muziekje, vroeg ze nog een laatste ding aan me. “Maar komt dat écht op de website van de Gazet? Oh my god, dat meen je niet? Amai dan zal ik rap eens bellen naar ons vriendinnen om te zeggen dat we beroemd worden!”. Niets leuker dus dan een enthousiaste interviewee die overenthousiast is van jouw telefoontje.
Oeps foutje
Het is waarschijnlijk al bij de meesten gebeurd dat je eens een nieuwtje wil lezen op de website van een krant en dat je botst op de pay wall. Bij het overzetten van artikels of simpelweg online plaatsen ervan, vinkte ik altijd aan of die gratis of betalend was. Wanneer ik in het programma ging om het stuk te bewerken en te plaatsen, was “betalend” áltijd automatisch aangevinkt. Ik kan dus net niet op mijn twee handen tellen hoeveel keer ik een artikel betalend zette in plaats van gratis. Oeps! Maar gelukkig kan je zoiets in 1 2 3 veranderen. Niets gebeurd, dus.
Fier. Van hier. En overal thuis.
Gazet van Antwerpen
Tenslotte ben ik alle nieuwsmanagers en de online redacteurs van de online redactie zeer dankbaar om me doorheen de acht weken veel bij te leren. In die tijd ben ik zelfzekerder geworden in mijn schrijfstijl en heb ik er een zotte ervaring bij: werken op een échte redactie tussen al die ervaren journalisten. Merci, GVA!
Ben je benieuwd naar wat ik zoal schreef de afgelopen weken? Klik dan hier om mijn artikels te lezen.
