Mijn droom was altijd om wielerjournalist te worden, liefst verslaggever voor de radio of op tv. De beste plaats om mijn eerste stappen te zetten in de wielerjournalistiek, was de sportredactie van het Nieuwsblad. ‘De koers is van ons’ luidt de slogan van de grootste wielerredactie van het land dan ook.
Mijn eerste dag
Mijn eerste dag was wat wennen. Ik heb niet de meest extraverte persoonlijkheid, dus ik kwam best verlegen binnen. Ik nam plaats aan een lege bureau, vrij ver van de rest van de redactie. Ik had plaats nodig om te acclimatiseren. De gedachte dat ik als audiostudent niet op mijn plaats zat bij een krant, maakte het niet beter. Gelukkig kreeg ik van de chef podcast meteen een opdracht. Ik mocht notities maken voor de monteur van Café Koers, de wielerpodcast van Het Nieuwsblad, en audiofragmenten suggereren. Het was leuk om een deel van de door mij gesuggereerde fragmenten ook effectief de eindmontage te zien halen. Een geslaagde eerste dag dus.
Mijn eerste publicatie
Gelukkig bleef het niet enkel bij notities maken voor de monteur. Ik mocht ook audiomontages maken van de vorige edities van de koersen die we bespraken in Café Koers. Van de Figueira Champions Classic tot de Ronde Van Vlaanderen. Maar wat ik vooral zie als mijn eerste publicatie is mijn reportage in de aanloop naar de Omloop Het Nieuwsblad met de Deense ex-winnaar Michael Valgren Andersen, die ik om juist te zijn eigenlijk Valgren Huhndal moet noemen. In Denemarken is het namelijk gebruikelijk om de naam van je huwelijkspartner als tweede achternaam te nemen. Het was een aangenaam interview. Wielrenners zijn de vriendelijkste sporters die er zijn, vind ik. Ik sprak Valgren -ik denk dat ik ondertussen al Michael mag zeggen- opnieuw aan de start van de Ronde Van Vlaanderen en hij kende mij nog. Dat was heel bevredigend. Ik mocht mijn reportage van de Omloop zelf aankondigen in Café Koers en daarmee was de toon gezet. Elke week mocht ik op zoek gaan naar ex-winnaars van grote koersen en er een reportage van maken voor de podcast. Een droom die uitkomt. Meer daarover in de laatste alinea.
Een bijzondere ontmoeting
Als je als stagiair mee mag naar wielerwedstrijden, is elke ontmoeting met gerenommeerde wielerjournalisten of coureurs bijzonder. Maar aan de start van de Ronde Van Vlaanderen stelde chef wielrennen Wim Vos mij voor aan de Nederlander Han Kock, naast Thijs Zonneveld een van de bekendste wielerjournalisten van Nederland. Ondanks zijn ietwat norse uiterlijk is Kock een vriendelijke man. Hij gaf me een hand, wenste me succes en zei me dat ik in het wiel van Ome Wim veel kan leren. Vervolgens startte hij een betoog tegen ploegenpresentaties aan de start van grote koersen. “Vroeger had je Michel Wuyts die de boel wat aan mekaar praatte met een man met een accordeon ernaast. Nu vraagt een of andere veredelde influencer aan de renners wat voor paasontbijt ze aten ‘s ochtends. Daar is toch niemand in geïnteresseerd joh!”, klonk het onder meer. Het was vooral de oerhollandse manier waarop hij het zei die Kocks betoog grappig maakte. Wim Vos en ik lachten er smakelijk mee. Toen we verder gingen gaf de NOS-journalist mij een stevige schouderklop en wenste hij mij opnieuw succes: “Zet ‘m op knul, in het wiel!” Wim Vos kreeg de opdracht om braaf te zijn, ik om hem in het oog te houden en veel van hem op te steken. “‘t Is ne kerel hé Cédric, maar wel altijd sympathiek”, zei de chef wielrennen me nog.
Veel geleerd
Ik deed dan wel stage bij een krant, toch stond ik erop om zoveel mogelijk met podcasts bezig te zijn. Met mijn afstudeerrichting in het achterhoofd wou ik vooral stappen maken in het maken van audioproducten. Zowat dagelijks werkte ik met Adobe Audition, dus ik kan wel zeggen dat ik stappen heb gezet in het monteren van audiostukken. Daarnaast heb ik ook geleerd dat de beste manier om interviews te scoren niet via perscheffen is, maar via renners zelf. Mijn contactenboek is op dat vlak dan ook enorm uitgebreid. Een andere les die ik heb geleerd, is dat de echte sterren van de koers de renners zelf zijn en niet bekende journalisten en verslaggevers. In de perszaal zijn we gelijken, liefhebbers van de mooiste sport ter wereld: de koers. Ik mocht ook proeven van de koers zelf. Zo mocht ik mee naar grote klassiekers als de Omloop Het Nieuwsblad en de E3 Saxo Classic. Als afsluiter mocht ik als journalist mee naar de start van de Ronde van Vlaanderen. Wat een ervaring.
Anekdote
Het is moeilijk kiezen. Ik heb in 8 weken stage heel wat stoten meegemaakt. Zo werd ik met de videoman naar de verkenning van de Omloop Het Nieuwsblad gestuurd. Daar spraken we af met Hugo Coorevits. Een grote naam in de wielrennerij. Hugo is een beetje van de oude stempel, maar hij is ook een vat vol verhalen. Hij reed voorop en belde ons elke 2 minuten op. “Het huis hier rechts, daar woont Sep Vanmarcke. In het café hier op de hoek sprak de Braziliaanse spits van Zulte Waregem in de jaren 70 altijd af met zijn minnaressen,” en ga zo maar door.
Bij diezelfde verkenning kwamen we ook langs het vertrekpunt van Soudal-Quickstep. Manager Patrick Lefevere had de dag ervoor zwaar uitgehaald naar kopman Julian Alaphilippe en diens vrouw Marion Rousse. Uitgerekend zij kwam Alaphilippe afzetten aan het vertrekpunt. We schrokken ons een bult. Als stagiair was ik een beetje overweldigd door de hectiek en wist ik niet waar eerst lopen of kijken. We waren net paparazzi. Het resultaat van mijn dooltocht doorheen het bos van camera’s is dat ik volop in beeld kwam in het VTM-nieuws. Marion Rousse, die ze in beeld wouden, moest tevreden zijn met een bescheiden plaats in de achtergrond. Ach, het zal haar worst wezen.
Een andere anekdote komt van de opname van Café Koers in Kaffee Allez in Gent. Daar mocht ik met analisten Dirk De Wolf en Marc Sergeant naar Milaan-Sanremo kijken en met Jonas Heyerick en Niels Verdijck naar Gent-Wevelgem. Bij beide koersen was er een pronostiek. Niemand voorspelde dat Mads Pedersen Gent-Wevelgem zou winnen in Kaffee Allez, behalve ik, een bescheiden stagiair. De buit was een mooie 45 euro cash. Een mooi vervroegd cadeau aan de vooravond van mijn verjaardag.
Oeps, foutje
“Excuse me, mister Kristoff. Something went wrong with the sound of the interview. Can we do it again?” In de aanloop van Milaan-Sanremo had ik ex-winnaar Alexander Kristoff te pakken gekregen. Ik mocht hem opbellen tijdens zijn vijf uur lange busrit na de slotetappe van Tirreno-Adriatico. Zo gezegd, zo gedaan. Het interview ging vlot en ik had alles wat ik nodig had om een reportage te maken, behalve één essentieel onderdeel van een audioreportage: geluid. Dat was een nachtmerrie, een technische blunder van mijnentwege. Ik kon wel door de grond zakken. Ik stuurde Kristoff een bericht of we dat interview opnieuw konden doen. Gelukkig stemde de sympathieke Noor toe. Ik dubbelcheckte alles, om een herhaling van mijn fout te vermijden… en dan liep het weer fout. Er was weer geen audio opgenomen. In een bui van lichte paniek stuurde ik een bericht naar Wim Vos of hij de nummer van Oscar Freire heeft. Een waardig alternatief: de Spanjaard won in zijn carrière drie keer Milaan-Sanremo en werd daarbovenop ook drie keer wereldkampioen. Het was een enorme gok, maar ik waagde het erop. Mijn poging was succesvol! Het interview met Freire ging nog beter dan dat met Kristoff en ik had een nog grotere naam te pakken. Het nachtelijke montagewerk nam ik er dus met plezier bij. Eind goed, al goed!
