Sorry not sorry, maar na deze stageperiode heb ik geen zin om terug te keren naar school. Want wat een acht weken waren dat! Van Belgische wielerweelde tot elke dorp in West-Vlaanderen te hebben gezien tot Champions League-avonden op de redactie. Deze stage had alles waarvan ik had gedroomd en zelfs nog meer dan dat.
Mijn eerste dag
Acht weken later kan ik er erg hard om lachen. Ik was dood en dood gestresseerd voor mijn eerste stagedag. Tussen het moment dat ik aangenomen werd en het moment dat ik de schuifdeuren van DPG Media binnenstapte, had ik altijd wel een duiveltje op mijn schouder zitten die mij onzeker maakte. “Wat ging ik daar doen?” “Zouden ze mij wel leuk vinden?” “Kan ik dit wel?” “Ga ik daar de enige vrouw zijn?” “Wat als het een vergissing van hen zou zijn?” “Wat als ze mij vergeten waren?” Een tiental mensen hebben die gedachten uit mijn hoofd proberen praten, maar zonder al te veel succes.
Met een hogere hartslag dan normaal en knikkende knietjes liep ik naar het Mediaplein. Ik werd opgehaald door Sven en samen gingen we naar de zevende verdieping, naar de sportredactie. Het duurde nog geen uur of ik was al wat meer ontspannen. Ik kreeg de nodige uitleg en mocht eigenlijk meteen aan de slag met enkele kleine stukjes uit te werken.
Nadien kregen een andere stagiair en ik nog een rondleiding door het reusachtige gebouw en bezochten we ook de studio van VTM Nieuws. Zo vlogen de uren voorbij en had ik op het einde van de dag al vijf artikels klaar. Ik weet nog dat die avond meteen mijn mama helemaal in de wolken belde. “Mama, dit is wat ik wil doen later.”
Mijn eerste publicatie
Mijn eerste publicatie zal ik nooit vergeten. “Stoffel Vandoorne gaat als reservepiloot aan de slag bij Peugeot”. Een simpel Belgaberichtje, maar het is toch vet om te weten dat ook zulke berichtjes gelezen worden en om die de volgende dag in de krant te zien staan.
Maar gelukkig waren het niet allemaal gereduceerde Belgaberichtjes en werden de artikels die ik schreef al snel wat langer en diepgaander. Na enkele dagen hadden ze door dat vrouwenwielrennen écht mijn ding was. Daarom focuste ik mij voor een groot deel op die tak van de wielersport. Ik deel dan ook graag enkele van de artikels waar ik trots op ben. Zo mocht ik na enkele weken Lotte Kopecky gaan interviewen in aanloop naar het klassieke voorjaar. Toen ze de Omloop won, belden we ook even de ploegleiding op om een beeld te schetsen van de kampioene. Het zijn twee artikels waar ik fier op ben.
Een van mijn laastste wapenfeiten beschouw ik ook als een van mijn beste. Ik schreef een reconstructie over het successeizoen van SD Worx. Hiervoor gebruikte ik alle tips en tricks die ik tijdens mijn stage en opleiding leerde.
Een bijzondere ontmoeting
Aan de ene kant heb ik heel wat bijzondere atleten ontmoet. Zo interviewde ik een drietal keer Lotte Kopecky en Demi Vollering, de leading lady’s van het vrouwenwielrennnen. Hetzelfde gold voor Wout van Aert, Tiesj Benoot en Tadej Pogacar. Hallo, had mij dat enkele maanden geleden gezegd en ik had eens heel hard gelachen en het amper durven geloven.
Maar toch beschouw ik dat niet als mijn meest bijzondere ontmoeting. Een stage op de sportredactie bestaat niet enkel uit op pad gaan. Het bestaat ook veel uit op de redactie blijven en van daaruit artikels schrijven en liveblogs onderhouden. De meest bijzondere ontmoetingen zijn dan ook oprecht alle mensen die ik op de redactie heb leren kennen. Zeker als ik weet hoeveel schrik ik had dat ik uit de boot zou vallen. Het is mede én vooral dankzij hen dat ik me er zo thuis voelde en elke dag met een glimlach naar stage vertrok. Er was naast al het werk ook meer dan genoeg momenten voor leuke gesprekjes, domme moppen en honderd-en-een ‘Het Eiland’-referenties. Ik voelde mij er geen stagiair, maar eerder een onderdeel van de redactie en dat is ook wat ik het meest zal onthouden aan deze geweldige stage.
Veel geleerd
Waar moet ik hierbij beginnen! Als ik dacht dat ik snel kon werken of goed kon schrijven, moet ik dat nu allemaal in een ander perspectief plaatsen. Sportjournalistiek is iets wat niet aan bod komt in onze opleiding, maar wat eigenlijk wel zou moeten. Want het is een stiel apart. Ik had nog nooit een wedstrijdverslag of een liveblog bijgehouden, maar tegen het einde van de stage was dat dagelijkse kost.
Toen ik op school te horen kreeg dat we een artikel moesten schrijven van 3000 tekens zakte de moed al in mijn schoenen, maar na twee weken schreef ik op een dag wel drie of vier artikels van 3000 tekens. Waar ik soms interviews deed van 40 minuten wist ik die op de sportredactie te herleiden tot 10, waar er evenveel informatie in zou zitten. Het is ook echt enorm tegen een deadline aanwerken en dat bezorgt je deels wat stress, maar ook deels een kick. Zeker wanneer je de concurrentie daarbij voor kan zijn. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik een betere journalist ben geworden.
Anekdote
Voor een mooie anekdote ga ik terug naar eind februari. De dag waarop ik met de wielerboys mee op pad mocht naar Kuurne-Brussel-Kuurne. Het werd – met de Ronde van Vlaanderen na een fotofinish nipt op twee – mijn favoriete dag van mijn stageperiode. Vanaf de eerste seconde moesten we meteen aan de slag. Dat waren altijd mijn favoriete dagen: de dagen waarop ik mij écht onderdeel van de redactie voelde en in dezelfde hectiek zat.
Ik mocht dus mee op stap met Joeri en Bart en keek mijn ogen uit. Eerst liepen we langs de teambussen en deden we wat smalltalk met enkele ploegleiders. Nadien maakte ik kennis met een heleboel collega’s in de perszaal. Ik zat met mijn hoofd helemaal in artikel wat ik aan het afwerken was, toen ik plots een handje kreeg van iemand. “Hallo, ik ben Karl”, zei diegene. “Hallo, ik ben Emma”, antwoordde ik, nog steeds met mijn ogen vol op mijn computerscherm gericht. Toen ik opkeek zag ik dat het Karl Vannieuwkerke was. “Ah, Emma Van Avermaet, toch? Ik heb gisteren jouw artikel in de krant gelezen.” Wacht, wat. Dat kon ik even niet geloven. Het was alleszins al een geslaagd begin van de dag.
Nadien bleek er ook nog eens koffie en frambozentaart te zijn voor alle journalisten, dubbele winst dus. En om de dag helemaal compleet te maken, was er ook nog eens enorm veel werk. Daardoor zeiden Bart en Joeri dat ik maar met hen mee moest draaien. In plaats van voor hun wat kleine klusjes te doen, mocht ik gelijkwaardige artikels maken, die de dag nadien in de krant verschenen. Ik interviewde eerst Lars Boom over Lotte Kopecky en nadien de winnaar van Kuurne-Brussel-Kuurne: Tiesj Benoot. Als enige vrouw stond ik daar tussen een groep mannen. Het was een absolute topdag en ik voelde me de koning te rijk.
Oeps foutje
Fouten zijn er wel degelijk gemaakt. In alle vormen en maten, tot grote frustratie van in de eerste plaats mezelf. Dan lees je je gepubliceerde artikel na, met in de titel “Ik wordt”… geweldig Emma, heb je daar drie jaar voor gestudeerd? Ik voelde me telkens enorm dom, maar gelukkig maar kon ik het snel weer van mezelf afzetten. Morgen was er namelijk telkens weer een nieuwe dag, met een nieuw wit blad.
Over één fout voelde ik me pas echt stom. Ik mocht naar de boekvoorstelling van Janice Cayman gaan. Helemaal blij reed ik naar Westerlo, waar ik naar haar interview luisterde en haar nadien ook nog even apart kon spreken. Ik schreef mijn artikel uit, stuurde het op en reed terug naar de redactie. Geen wolkje aan de lucht.
Maar het zou niet in deze rubriek staan, mocht het niet nog verkeerd aflopen. Ik kreeg plots telefoon van de nieuwsproducer. “Ja Emma, Cayman heeft tijdens haar persconferentie aangekondigd dat ze stopt bij Olympique Lyonnais. Waarom heb jij dat niet in je artikel meegegeven? Dat is wel een primeur.” Ik viel helemaal uit de lucht. Hoe kon het nu dat het nieuws onder mijn neus lag en ik het niet oppikte? Uiteindelijk bleek dat ze dat voor de camera’s van Eleven had gezegd, toen ik al druk bezig was met mijn artikel uit te schrijven. Ik ondervond aan den lijve hoe hard de concurrentie soms kan zijn, maar leerde er ook weer veel uit zodat het mij de volgende keren niet opnieuw zou gebeuren. Gelukkig bleken deze foutjes maar voetnoten in een bijzonder succesvol verhaal op de sportredactie.
