Jongens van 14 jaar de ernst van het virus laten inzien is geen makkelijke taak, vertelde Hannah. Ze werkt in het jongenstehuis Don Bosco.
“Nu iedereen thuis is, moet ik extra veel werken. Ik draai shiften van 11 uur en langer, voor onze jongens. Ze begrijpen de ernst van de zaak sinds we samen de getuigenissen op VTM-nieuws hebben gezien. Daarvoor werden ze boos en agressief als we ze verboden op elkaars kamer te komen.”
“Er wordt veel van ons verwacht, de jongens moeten een hele dag bezighouden en liefst zo weinig mogelijk in groep. Een van de jongens was aan het huilen en ik mocht hem niet eens een knuffel geven, mijn hart brak. Mijn job is in contact staan met de jongens en daar hoort ook fysiek contact bij. We steunen elkaar als collega’s maar weten ook dat er binnenkort zieken gaan vallen…”
“We hebben een tweede huis dat nu volledig is ingericht voor het geval er een van onze jongens het virus oploopt. Ik heb mezelf opgegeven als stand-by. Zodra er twee jongens besmet zijn, zonderen wij ons 24 op 7 af in het tweede huis. Onze job is op dit moment, het riskeren van onze gezondheid. Maar daar denk je niet over na, het is voor de jongens dat we het doen.
“Mijn werk is op dit moment het enige sociaal contact dat ik nog heb. Er hangt wel wat stress in de lucht. Als de jongens meer naar huis gaan, moet dit allemaal via de jeugdrechtbank geregeld worden maar ook daar zijn er velen van gesloten. Vijf weken bij ons zitten komt niet goed, dan gaan er jongens weglopen of agressief worden. Het is een kwestie van de tijd te doden en zoveel mogelijk variatie te brengen.”
